Voorbereiding Everest 2014
De voorbereiding voor mijn Everest 2014 expeditie loopt goed. Sinds mijn laatste update van september 2013 is er nog al wat gebeurd. Als eerste is mijn sponsor voor 2014 Stichting ALS - project MinE. Als is een genadeloze en fatale spierziekte. Bekend van de tv spotjes, de zwemtochten in de grachten van Amsterdam met Maxima en Fernando Ricksen bij DWDD. Rondom mijn expeditie bouwt ALS een campagne die zo veel mogelijk geld moet opleveren voor de stichting. Hoogtepunt wordt een veiling op 1 februari, waar ook expeditie gerelateerde items als topvlaggen en lezingen geveild gaan worden. Ik ga er alles aan doen om dit tot een succes te maken. Binnenkort wordt ook een gloednieuwe website gelanceerd. Ik hoop deze winter nog wat te kunnen trainen in de alpen. In februari staat de Mid-winter marathon in Apeldoorn op het programma.
Fysiek gaat het top. De blessure lijkt heel lang geleden. Ten opzichte van 2012 en 2013 doe ik meer krachttraining en minder cardio. Meer spiermassa betekent meer massa om op in te teren.
De 2014 expeditie gaat weer vanuit Nepal plaatsvinden, onder leiding van mijn vriend Arnold Coster met zijn eigen bedrijf Arnold Coster Expeditions. Arnold zijn goede service, prijs en leiderschap kan ik iedereen aanraden!
Meer informatie over mijn tweede hoofdsponsor volgt binnenkort op deze site. Ook volgt dan meer informatie over project MinE.
Expeditieboek 2012 is klaar
Waarom schrijf je geen boekje over je expeditie? Trouwe sponsor Everest-Interim doet mij dit voorstel als ik nauwelijks een week terug ben van mijn Everest 2012 expeditie. In grote lijnen bespreken we de opzet van het boek. Ik schrijf, Everest-Interim geeft het uit. Heel veel valt er niet te zeggen. Doen!
Eindelijk is het er dan, mijn eigen boek over de Everest 2012 expeditie. Op een kleine pallet staan 500 exemplaren te wachten op verkoop of als geschenk. Het mag er zijn, met een mooie harde linnen kaft, full colour foto’s en QR codes waarachter allerlei extra film- en fotomateriaal is terug te vinden. Op de kaft van het boek staat mijn naam en daar moet ik nog steeds wennen. Ik ben er trots op! Mijn boek is te bestellen via www.klimboeken.nl
Fietsen, lopen, zwemmen, roeien, fitness en … revalideren
Dat zijn zo’n beetje de dingen die ik doe om weer fit te worden van mijn achillespees doorsnijding. Zes maanden na mijn ongeluk gaat het boven verwachting goed. Ik lig voor op de protocollen. Alles gaat eigenlijk weer, alleen hardlopen nog maar kleine afstanden. Halverwege augustus heb ik weer een ¼ triatlon kunnen trainen. Fysiotherapeut Jolanda helpt mij wekelijks aan nieuwe oefeningen en trapt op de rem als ik voorstel om de Amsterdam marathon te lopen. Geduld bewaren is misschien wel het moeilijkste. In de revalidatiezaal is mijn status flink gestegen van een kreupele stakker op krukken naar een sporter die aan het einde van de revalidatie is. Nog zes weken, dan ligt die blessure definitief achter mij. Mooi op tijd voor het nieuwe schaatsseizoen en de Everest in 2014.
“Herr Flick” goes Everest 2014!
12 weken geleden werd mijn achillespees doorgesneden door een vallende schaatser op de ijsbaan. Langzaam gaat het nu beter. De eerste weken na het ongeluk waren het moeilijkst. In één keer van 10 uur per week sporten naar 0, dat geeft een lichamelijke reactie waar je echt niet vrolijk van wordt. Het lichaam is gewend aan een bepaald stofje dat vrij komt in je hersenen tijdens het sporten. Als dat uitblijft, volgen ontwenningsverschijnselen; hartkloppingen en zweetaanvallen. Het is goed dat er thuis geen behang aan de muren zit!
Na de operatie mocht na acht weken het gips van mijn been. Mijn kuitspier was zo geslonken, dat mijn been het model van een satéprikker had. Lopen gaat alleen nog met krukken. Ondertussen ben ik een uur of zes per week bezig met revalideren, gedeeltelijk in het Topsportcentrum Rotterdam. Dat start met heel simpele oefeningen, je tenen opkrullen, met je voet op de grond tappen. De eerst keer zonder belasting fietsen op de hometrainer voelt als een grote mijlpaal. Langzaam gaat het lopen soepeler. De krukken zijn begin mei niet meer nodig. Toch loop ik nog wel als Herr Flick van de serie Allo Allo. 3 mei is de dag dat ik weer een zwembad in kan. Rustig aan, alleen nog schoolslag, maar toch! Het gaat van revalideren in de richting van rustig sporten.
Het totale revalidatie traject duurt tussen de zes en negen maanden. Sneller gaat het helaas niet worden. Of je nu Eric Arnold, Nigel de Jong, Stefan Groothuis of Bryant uit de NBA ben, die tijd heeft het lichaam nodig om te herstellen. De volgende mijlpaal is nu ‘normaal’ lopen. Ik verheug mij op de eerste keer hardlopen. Ondertussen is ‘mijn’ expeditie’ druk op weg met het beklimmen van de Everest. Het moment dat de top bereikt wordt, is er voor mij één met mixed feelings.
De vraag die aan mij gesteld blijft worden is ‘ga je terug’. Daar heb ik lang over kunnen nadenken. Het antwoord is ‘Ja’. In 2014 wil ik het weer gaan proberen. Op mijn verlanglijst voor de sinterklaas staan snijvaste canvas sokken voor bij het schaatsen…
Pech, kapotte pees en geen expeditie
Zo heb je de wind in de zeilen en zo gaat de expeditie niet door. Botte pech. Normaal gesproken ben ik geen fan van pech (of geluk) als verklarende factor gebruiken Het is zo makkelijk en legt de schuld buiten je zelf. Dat voelt prettig, maar daarmee druk je de realiteit misschien weg. Hoe ik ook er ook over nadenk. Dit was echt geen geluk hebben.
Maandag 18 februari ben ik op de schaatsbaan geschept door een vallende schaatser. Helaas met zijn schaats ter hoogte van mijn achillespees. Het resultaat laat zich raden, de pees is volledig afgescheurd. Een ernstige blessure die mij de Everest expeditie kost. Vrijdag 1 maart opereert dokter Vogels mij. Daarna zes weken gips en dan nog zes weken revalideren om normaal te kunnen lopen. Als ik over 9 maanden weer de conditie heb die ik 10 dagen geleden had, mag ik in mijn handen knijpen.
Een hele dikke streep door de rekening. Maar goed, de blik moet op vooruit. Van zelfmedelijden wordt het niet beter. Met diverse mensen uit de topsportwereld concentreer ik mij nu op het herstel.
"Ga je terug?" is net als veertien maanden geleden de centrale vraag. Het antwoord moet ik nog even schuldig blijven. Maar op deze website en mijn Twitter ericarnold8850 hou ik jullie op de hoogte.
Vo2 max, antivries & doping
Henk Kraaijenhof, sportcoach die met tal van (olympische) topsporters heeft gewerkt, begeleidt mij tijdens Everest 2013. De eerstvolgende stap daarin was het afnemen van een aantal testen. De conditietest was beter dan ik had durven dromen. Om Henk zijn woorden te gebruiken, "je hebt een grote tank die bovendien volzit met benzine". De V02 max van 72 is echt prima. Lance Amstrong scoorde 82 (met Epo).
Op basis van de testen heeft Henk een trainings- en voedingsschema voor mij gemaakt. Aan al die adviezen ligt wetenschappelijk onderzoek ten grondslag. Klimmers doen bij gebrek aan parate wetenschappelijke informatie vaak wat voorgangers ook deden. Dat is uiteraard beter dan zelf het wiel opnieuw uitvinden, maar het risico bestaat ook dat je de fouten automatisch kopieert.
Conclusie van de testen, de fysieke training mag drastisch terug in tijd. Van tien uur naar vier uur trainen per week. Trainen wat nodig is, niet wat mogelijk, is het advies van Henk. In die vier uur ga ik ‘functioneler’ trainen. De beste training voor klimmen is klimmen zelf. Maar bij gebrek aan bergen dan maar iets wat er dicht bij in de buurt komt. Interval training in het trappenhuis van de 22 verdiepingen hoge Europoint toren waar ik werk. De Van Brienenoordbrug op en af lopen. Ook de Maastunnel trappen staan weer in het trainingsschema. Ook betekent het meer trainen met bepakking.
Maar de adviezen gaan verder dan alleen training. Op voedingsgebied is ook veel winst te halen. Zo groeit er in de duinen een geel besje waarvan is aangetoond dat het de acclimatisatie bevordert. Ook moet ik een soort antivries middel door mijn water mengen, dat het grote vochtverlies op hoogte vermindert.
Het medicijn Diamox staat ook weer op het menu, het moet de acclimatisatie versnellen. Om Lance nog even een hart onder de riem te steken, Diamox staat ook op de dopinglijst. Maar ik heb het in ieder geval van te voren gezegd én iedereen om mij heen doet het ook!
Fietsen, Lopen, zwemmen, schaatsen, fitness, eten, slapen en herhalen
Als een Tibetaanse mantra herhaalt de trainingscyclus zich. Veel mensen vragen hoe de voorbereiding op de expeditie er uit ziet. Natuurlijk is de fysieke voorbereiding daar een belangrijke factor in. Iedereen bepaalt zelf hoe fit hij/zij afreist naar de Everest. Hoe meer je traint, hoe lager de meeropbrengst van de die training is. Of te wel, je moet steeds harder trainen om een paar minuten sneller te lopen op bijvoorbeeld de marathon. Bij de bergsport is het niet zo relevant of je als eerste boven komt. Maar aan de andere kant, een aantal mensen die vorig jaar zwaar in de problemen kwamen, waren niet (top) fit.
Ergens is het dus zoeken naar een balans. Voor mij ligt die rond de tien uur sporten per week. Dat is nog net in te bouwen buiten alle andere verplichtingen om. Ik beoefenen de eerder genoemde sporten en train afwisselend qua tijdsduur en hartslagzones. Het werpt zijn vruchten af! Ik groei richting de vorm die ik vorig jaar had bij vertrek. Mooie testcase wordt de CPC ½ marathon in Den Haag. Eens kijken of daar nog iets van de tijd van vorig jaar is af te lopen! De
Op een expeditie is het niet ongewoon om tien kilo lichaamsgewicht kwijt te raken. Een beetje vetreserves hebben kan geen kwaad dus. Maar probeer maar eens kilo's aan te komen als je zo in training ben… Mijn laatste vetmeting wees uit dat mijn vetpercentage rond de 11% ligt. Prima cijfer voor een sporter, maar de laatste weken voor vertrek probeer ik weer een extra laagje vet te kweken. Schaamteloos calorieën naar binnen werken maar!
Het laatste nieuws van de expeditie is te volgen via Twitter; https://twitter.com/EricArnold8850
Details maken het succes
Tijdens de voorbereiding van mijn vorige expeditie heb ik geprobeerd over ieder detail na te denken. Bij twijfel vroeg collega klimmers om advies. Tijdens de expeditie heb ik op een blocnote bijgehouden waar verbeteringen mogelijk waren. Op bijvoorbeeld het gebied van kleding, klimmateriaal en communicatie. Tijdens de toppoging waren de weersomstandigheden zo erbarmelijk, dat het steeds moeilijker werd om de ontgrendeling van mijn stijgklem te bedienen met dikke en bevroren wanten. Als gevolg daarvan heb ik een keer of drie mijn handschoen moeten uitdoen om de stijgklem te kunnen omklikken. Gevolg; bevriezingen. Alleen om die reden was een tweede toppoging al uitgesloten.
Om dt te voorkomen heb zelf een ontgrendeling geklust aan mijn stijgklem, die ook met hele dikke wanten aan te bedienen is. Soort van Macgyver oplossing.
Zie https://twitter.com/EricArnold8850/status/285079051595546624/photo/1 Ik geloof dat details als deze uiteindelijk het verschil kunnen maken tussen een succesvolle en mislukte expeditie. Natuurlijk is zo'n systeem onder 'normale' omstandigheden niet nodig, maar je kunt maar beter op het ergste voorbereid zijn!
Iets goeds komt zelden alleen!
Details kan ik nog niet vertellen, maar zeker is dat ik na Everest-Interimeen tweede hoofdsponsor heb gevonden voor mijn Everest 2013 expeditie. Het wordt heel mooi. In de slipstream van de nieuwe sponsor ontstaan weer allerlei andere dingen die erg leuk zijn. Iets wat mij vorig jaar ook al op viel; als je eenmaal de wind in de rug hebt, kan het hard gaan. iets goeds komt zelden alleen. Dat werd ook tijd, een sponsor vind je niet zomaar. Voor het zover is word je ook een flink aantal keer afgewezen. Iets wat toch gaat knagen als het te vaak gebeurt. Meer details volgen in februari.
Zevenheuvelen en Bruggenloop
Net als vorig jaar heb ik in de voorbereiding de Bruggenloop gelopen. Een paar weken daarvoor werd de ‘serieuze’ start van de fysieke voorbereiding gemarkeerd met de Zevenheuvelenloop. In Nijmegen was het nog een beetje zoeken, de vorm van de dag was matig, met een 1.12.40 als gevolg. In de aanloop naar de Bruggenloop is de trainingsintensiteit behoorlijk opgevoerd. Het PR van vorig jaar was net niet haalbaar, maar met 1.09.25 zat ik er maar een halve minuut boven. De drukte in startvak heeft zeker een halve minuut gekost, waardoor de tijd vergelijkbaar is. Ik lig dus op koers richting topfit zijn in april.
Net als vorig jaar staan de CPC halve marathon en de midwinter-marathon van Apeldoorn weer op het programma in 2013.
Tijd voor nieuwe plannen!
Vier maanden na mijn terugkomst van de Everest is het tijd om nieuwe plannen te maken. De eerste 2,5 maand na terugkomst waren niet gemakkelijk, concentratieverlies, vergeetachtigheid, teleurstelling. Iets dat mijn leven volledig had gedomineerd was weg. Na 2,5 maand ebde dat gevoel weg, maar bleef een gevoel over, ik wil terug voor een nieuwe poging. Deze poging is alleen maar mogelijk dankzij de steun van trouwe sponsoren. Binnenkort meer nieuws daarover.
In 2013 ga ik terug naar de Everest om een nieuwe poging te doen Deze keer vanuit Tibet. De Tibetaanse route is de laatste jaren rustiger geworden, veel commerciele partijen zijn uitgeweken naar Nepal vanwege de politiek instabiele situatie in China. Eerder sloot de grens, waardoor er geen expedities in Tibet konden plaatsvinden. Na mijn ervaringen in april-mei is wat meer rust op de berg wel erg welkom.
De topdag vanuit Tibet is langer dan die in Nepal. Langer op extreme hoogte betekent langer blootgesteld aan gevaar. Anderzijds valt het tot aan de topdag mee vanuit Tibet. Geen Khumbu IJsval. Minder lange dagetappes. Ook is de Tibetaanse kant goedkoper. Tot slot betekent een andere route een heel nieuw avontuur. Een avontuur waar ik inmiddels weer zin in heb!
De submenu's Everest nieuws, Everest2012 en film zijn geupdated.
Het hele verslag van de Everest 2012 expeditie is nu terug te vinden op in het menu NIEUWS/ Eric's 2012 expeditie.
Artikel in de Hoogtelijn
In het tijdschrift van de Nederlandse Klim- en Bergsport vereniging is een door mij geschreven artikel gepubliceerd over de Everest 2012 expeditie; http://issuu.com/nkbv/docs/01-84_hoogeltijn_5_lowrespdf_klein/53
