Q&A Everest Expeditie

De voorbereiding op mijn expedities is iedere keer weer een beetje anders. De basis bestaat altijd uit duursport; fietsen, lopen en zwemmen. Proberen af te wisselen, lang en kort, hoge hartslagzones en lage, interval etc. De beste training is altijd de sport doen die je uiteindelijk ook doet. Maar Nederland is plat en zuurstofrijk… Wees creatief om dit op te lossen. Train met een rugzak op de traploper in de sportschool. Of in het trappenhuis van een hoog gebouw.En dan het zuurstoftekort. Voor de echt fanatieke aspirant klimmer is een zuurstoftent de uitkomst. Dit geeft niet alleen de mogelijkheid tot passieve acclimatisatie, met een speciaal masker kun je ook ‘op hoogte’ trainen op de hometrainer. Krachttraining is een goede aanvulling. Iets meer spiermassa betekent meer gewicht waarop je kunt interen tijdens de achtweekse expeditie.

Van voordeur tot voordeur kost een expeditie zo’n acht weken. Bijna altijd wordt nu gekozen voor het lenteseizoen in de maanden april – mei. Eind mei, kort voor de moesson invalt, is er vaak een kort weatherwindow waarbij de jetstream winden wegvallen, die normaal de top teistert.

Dat is een persoonlijk afweging. Tegenstanders van O2 gebruik, vergelijken klimmen met gebottelde zuurstof met dopinggebruik. Voorstanders zien het als een normaal onderdeel van de klimuitrusting. O2 gebruik is gemiddeld genomen veiliger, de kans op bevriezingen en hoogteziekte is lager. Zuurstofgebruik heeft ook een keerzijde, als de apparatuur onverhoopt kapot gaat (of de O2 raakt op), dan krijgt het lichaam een enorme optater. Soms leidt dit er toe dat een klimmer niet meer in staat is om zelfstandig door te klimmen en daardoor een groot probleem heeft.

De top bereiken zonder zuurstof is zonder twijfel een grotere sportieve prestatie dan met. Natuurlijk zit er vervolgens ook nog een wereld van verschil tussen de zuurstof instellen op één liter per minuut of vijf.

Daar is geen eenvoudig antwoord op te geven. Als je naar de klimstatistieken kijkt, bereiken is de kans op topsucces in dezelfde orde grootte in Nepal als in Tibet. Ook is de kans op een fatale afloop ongeveer even groot. Wel hebben beide kanten een totaal ander karakter. In Nepal is Everest Basecamp alleen te bereiken na een voettocht van +/- 8 dagen, terwijl Bc in Tibet met de jeep bereikt kan worden. In Nepal zitten de gevaarlijke stukken laag op de berg in de Khumbu IJsval, waar je drie keer door moet, omhoog en omlaag. In Tibet zit het venijn in de staart, de topdag is langer en uitdagender. Langer boven de 8000 meter = langer in potentiele gevaarlijk gebied. Everest-Nepal is drukker en (iets) duurder. Everest Nepal is een echte sneeuw/ijs route, op een paar passages na kom je geen rots tegen. De Tibet route is meer gemixed.

Zeker, met de satelliettelefoon kun je telefoneren. Thuraya werkt beter dan Irridium op de Everest. Thuraya schakelt over naar een volgende satelliet als de satelliet waarmee je verbonden bent wegvalt. Irridium doet dat niet, waardoor de verbinding na enige tijd wegvalt.Veel satelliettelefoons kun je ook als modem gebruiken, waardoor je ook emails kunt versturen. De data satellietverbinding is traag, vergelijkbaar met het internet toen er nog ingebeld moest worden. Internetten zoals je dat in Nederland doet is onmogelijk.
In het basiskamp werkt een mobiele telefoon met Nl simkaart ook gewoon. Duur is dit wel. Veel goedkoper is om in Kathmandu een lokale simkaart met beltegoed te kopen.

Tot nu toe is het mij altijd gelukt om mijn expedities volledig gefinancierd te krijgen met behulp van sponsors. Het vinden van een sponsor vraagt heel veel geduld, toewijding, vindingrijkheid en een beetje geluk. Over het algemeen heeft het weinig zin om de geijkte bedrijven te vragen om een sponsoring. Focus op wat jij terug kan doen voor het bedrijf en gebruik je netwerk. Besef dat de gunfactor zeker ook een rol speelt.

Nagenoeg iedere Expeditie krijgt in een bepaalde vorm ondersteuning van sherpa’s. In de meest lichte vorm alleen bij het verkrijgen van de benodigde vergunningen, logistiek en service tot en met het basiskamp. Boven het basiskamp kunnen sherpa’s assisteren met het aanleggen van de vaste touwen en het inrichten van de hoogtekampen. Bij expedities met de grootste mate van sherpa ondersteuning wordt de persoonlijke uitrusting van klimmers gedragen en blijft de sherpa bij de aspirant-topbeklimmers, minimaal tijdens de topdag.

Diverse organisaties vanuit allerlei landen organiseren Everest expedities. Persoonlijk zou ik altijd kiezen voor organisatie die al lange tijd ervaring heeft met het organiseren van expedities. De prijsverschillen zijn behoorlijk. Vraag door wat er wel en niet bij de prijs is inbegrepen. Zuurstof, een persoonlijke sherpa, mailen, bonussen? Heeft de organisatie een goed weerbericht en is er iemand die in staat is de weerdata te interpreteren? Is er een westerse leider? Mag je onafhankelijk/ individueel op de berg klimmen of alleen in groepsverband? Eten is een zeer belangrijk onderdeel, vraag, vraag door en vraag naar referenties. Ik heb inmiddels veel organisaties van dichtbij gezien. Nederlander Arnold Coster biedt met www.arnoldcosterexpeditions.com naar mijn mening de beste prijs-kwaliteit verhouding. Op de website van Alan Arnette is veel informatie over dit onderwerp terug te vinden. www.alanarnette.com

De kosten lopen behoorlijk uiteen. Reken op een bedrag van tussen de €25.000 tot wel €90.000. Realiseer je dat de vergunning al €11.000 per persoon is. Kies niet blind de goedkoopste partij. Vaak boek je dan weinig meer dan een vergunning en ondersteuning tot in het basiskamp. Ongeschikt voor onervaren klimmers. Bedenk wat je wilt aan service, sherpa ondersteuning, zuurstofgebruik, voedsel etc. Wik, weeg, vraag en maak je keuze. Tibet is een beetje goedkoper dan Nepal. De prijzen die je op de websites vindt zijn niet de eindprijzen, onderhandelen mag!

In het basiskamp wordt het voedsel meestal verzorgd door expeditie organisatie. Hoger op de berg bestaat het eten meestal uit gevriesdroogd voedsel. Niet erg smakelijk, zeker niet omdat eetlust op hoogte meestal verdwijnt.

Vraag vooraf aan de expeditie organisatie welke medicijnen zij meenemen. Ik vind dat iedere klimmer minimaal medicijnen als Dexasmethason, Diamox en Nifipedine bij zich moeten hebben tegen hoogteziekte. Maar de lijst is nog veel langer. Stuur mij een mail als je hier meer informatie over wilt hebben.

Veel spullen, met je standaard bagagelimiet haal je het niet. Diverse grote organisaties hebben goede paklijsten op hun site. Mail mij als je hier meer informatie over wilt.