Expeditie mislukt

Hallo! Misschien hebben jullie het al gehoord,maar ook de laatste toppoging is mislukt.

Terug naar de dagen voorafgaand aan de laatste toppoging. Nadat we twee dagen uitgerust hebben in Tingri zijn we weer omhoog gegaan voor de laatste toppoging. De Cho Oyu begroet ons op de weg naar het ABC met wind en sneeuw. Dat belooft wat. De eerste twee dagen blijven we in het ABC omdat het weer te slecht is.

Ondertussen ben ik kind aan huis geworden bij de Nederlandse expeditie van Snow Leopard. Er wordt goed voor mij gezorgd; chocolade, drinken en zelfs Pringles! De derde dag kunnen we dan eindelijk naar kamp 1 om aan onze toppoging te beginnen.

In kamp 1 valt het weer weer eens tegen, waardoor we besluiten een nacht te wachten. In de avond eten Gorgan en ik samen een zakje astronautenvoer met maar een lepel. Ik voel een soort verbondenheid die ik nog nooit eerder heb gevoeld. Oscar heeft zijn topppoging inmiddels opgegeven en is afgedaald naar het ABC, waardoor alleen Gorgan en ik nog over zijn. Ik heb jullie al eerder verteld hoeveel moeite het kost om sneeuw te smelten op hoogte. Gorgan is dan ook niet blij als ik met een ongetroleerde beweging het pannetje met soep omschop. Ik vraagt mij af hoe ik dit in hemelsnaam moet opruimen. Dat blijkt praktischer dan gedacht. Binnen no time bevriest de soep en kan ik het zo de tent uitscheppen.

De volgende dag blijft het weer slecht. Na de derde nacht is duidelijk dat we de volgende dag of omhoog moeten of omlaag. Onze visa’s verlopen. Bij goed weer nemen we dat voor lief en kijken we wel wat er bij de Chinese grens gebeurt. Of we steken illegaal de Nangpa La over.

De derde dag verslechtert het weer verder. Vanaf 14.00 begint de wind te waaien, vanaf 18.00 met orkaankracht. De Amerikaanse expeditie wordt in de afdaling van C1 naar C2 overvallen door dit weer. Uiteindelijk komen ze kort voor zonsondergang C1 binnenlopen. Het lijkt alsof ik naar een slechte zombiefilm kijk. De klimmers zijn volledig apatisch en lijken in shock. Gorgan en ik maken warme thee en proberen te helpen. Van een van de sherpa’s krijgen we nog meer slecht nieuws. Door de storm is mijn tent weggewaaid. Weg slaapzak, tent, zuurstofflessen….Dat betekent einde oefening.Die nacht wakkert de wind nog verder aan. Vanaf 20.00 tot 3.00 moeten Gorgan en ik de tent ondersteunen om te voorkomen dat hij instort. De wind beukt met een enorme kracht op ons tentje in. Deze keer keer hebben we en namaak North Face tent. We hopen maar dat de kwaliteit hetzelfde is… Ik maak een foto van mijzelf en schrik. Ik lijk zelf ook op een zombie. Rond 1.00 blijkt dat de kwaliteit van de tent minder is. In de buitentent zit inmiddels een gat zo groot als een stoeptegel. Deze storm is nog heftiger dan de vijfdaagse storm in C2. We hebben onze donspakken en expeditieschoenen weer aan voor als het echt misgaat. Rond 2.00 gaat de storm liggen en rond 2.30 begint hij weer. Uiteindelijk worden we om 5.00 tegelijk wakker en schateren we het uit. We zijn er nog! Een tent of zes hebben de storm niet overleefd.

De ochtend daarna moeten we omlaag. De nacht heeft veel (mentale) kracht gekost. Helaas is er een centimeter of vijftig sneeuw gevallen en is het weer nog steeds slecht. Door die verse sneeuw hadden we nooit met zijn tweetjes een spoor kunnen maken. We moeten nu echt opgeven. We pakken onze spullen en gaan afdalen. Ik kijk nog een keer naar de Cho Oyu voor we vertrekken. Achter mijn gezichtsmasker en skibril rollen een paar dikke tranen. Niemand ziet het.

Doordat we geen porters hebben moeten we de puinhelling naar beneden met 30 kg+. Dat is echt killing. Ik kan het nauwelijks dragen. Het is nu zox92n beetje de helft van mijn lichaamsgewicht ben ik bang…Onderaan de berg vinden we gelukkig een paar porters die het fluitend van ons overnemen.

Binnen twee dagen zijn we weer terug in Kathmandu. We ontmoeten Everestklimmers die we op de weg omhoog al hadden gezien. Ze vertellen hoe het weer op de Everest een stuk beter was. Zeven van de negen leden hebben de top gehaald. (tegen slechts twee van alle Cho Oyu expedities) Als ik de klimmers mag geloven zaten daar zelfs de grootste kneuzen tussen. Nog nooit een stap in de bergen gezet, met een krat met zuurstof naar boven… Als je ooit in de midlife komt, beklim de Everest. Wat dat betreft heb ik het behoorlijk gehad met al die clowns die naar de Everest gaan. Natuurlijk gun ik ieder zijn succes, maar stiekem knaagt het, zij wel…

Ondertussen blijkt dat het Cho Oyu dieet werkt. Acht kilo ben ik kwijt. In de vier dagen in Kathmandu ga ik eens kijken hoeveel ik er weer aan kan krijgen.

Vanuit de Everest komt helaas heel triest nieuws. Duitse Canadees Frank is omgekomen op de Everest. Op de weg naar het ABC heb ik een aantal maal gesproken met Frank. Ook hebben we gevoetbald op 4700 mtr. Frank klom zonder sherpa en zuurstof. Op 8700 is hij gaan zitten en vervolgens nooit meer opgestaan. Hij had al drie 8000-ers beklommen en was beresterk. Het bericht raakt mij. Het is net zoiets als een auto ongeluk, het gebeurt, maar altijd bij mensen die je niet kent. Gorgan en ik hebben zijn mailadres en sturen zijn vriendin een een condoleance mail.

Op 3 juni 19.00 vertrek ik uit Nepal. Rest mij alleen nog een korte terugblik. Helaas heb ik de top van de Cho Oyu niet gehaald. Dat doet pijn, maar ook dat is klimmen. Avontuur houdt nu eenmaal in dat je niet weet waar het eindigt. Gelukkig heb ik alles gegeven en verwijt ik mijzelf niets. Maar trots ben ik ook niet op de 7500 mtr die ik heb bereikt. De verhalen van de Everestklimmers doen mij beseffen dat het om geluk, geluk en nog eens geluk gaat. Frank zijn dood relatativeert het niet halen van de top. Voor zijn nabestaanden moet een vreselijke tijd volgen.

Tot slot moet ik hier een aantal mensen bedanken. Iedereen die heeft gereageerd op de weblog, bedankt, jullie reacties waren hartverwarmend! Collega’s, vader, moeder, broer, vrienden en famillie, bedankt voor jullie steun. Yeter, jouw steun in het bijzonder. Jij staat altijd achter mij, zelfs als ik tien weken op een hobbel van steen en ijs wil klimmen. Je bent een kanjer!

HDe komende dagen plaats ik foto’s van de expeditie op de weblog.opelijk tot 6 juni in cafe Stalles!