Ik ga terug naar de Mount Everest in 2016. Onvoorwaardelijk. Die beslissing neem ik terwijl ik een rondje aan het hardlopen ben in het bos. De najaarstorm zwelt aan en zwiept de takken heen weer. Uitwaaien, ik snap nu waar die term vandaan komt. Langzaam voel ik de irritatie en boosheid zakken over het onverwachte “nee” van een sponsor. Een lege ballon Ga je terug? Geloof je niet dat iemand je een teken van boven wil geven? Nu stop je toch zeker wel? Zomaar een aantal van de vragen die ik de afgelopen maanden tientallen keer heb beantwoord. Zo als altijd is het moment net na een expeditie geen goed moment voor nieuwe ingrijpende beslissingen. Goede beslissingen vragen balans tussen emotie en ratio. Als de emotie de ratio vertroebeld is de basis voor de beslissing niet goed. Sowieso voel ik mij een ballon waar alle lucht uitgelopen is na een grote expeditie. Het doel is weg, de focus ook. Niets erger dan zonder een groter doel een rondje door park hardlopen of een krachttraining. Het voelt zo zinloos. Toch heb ik vanaf de eerste dag na terugkomst geleefd en getraind alsof ik morgen weer terug ga. Wel met minder plezier, maar gedisciplineerd genoeg om de boel niet de boel te laten.

Lees meer…