Maandag 14 september ben ik uitgenodigd bij de première van de film van Everest. Over een mini rode loper wandel ik de Pathé binnen. Om mij heen zie ik een bont gezelschap van bekende Nederlanders die ik al een tijdje niet meer op televisie heb gezien. Zelfs Jody Bernal is van de partij. En een groepje klimmers. Natuurlijk praten we over nieuwe tochten. Wat doe jij? In kleine kring vertel ik over mijn nieuwe plannen… stay tuned!.

De voorzitter van de bergsport vereniging opent de avond, door compleet met afritsbroek een interview af te nemen met een van de sherpa’s die een hoofdrol speelde in het drama van Everest’96.

Films over klimmen hebben één ding gemeen, ze zijn heel slecht; lawines van piepschuim. Klimmers die een sprintje trekken op 8000-meter om vervolgens een gletsjerspleet over te springen en dan nog net aan één ijsbijl blijven hangen aan de overkant, ondertussen nog net een lawine ontwijkend. Is deze versie van Everest de regel of juist de uitzondering daarop?

De film speelt zich af in 1996. Aan het begin van de jaren ’90 ontstond er een trendbreuk in de expeditiewereld. Niet langer waren expedities nationale aangelegenheden, alleen weggelegd voor de elite onder de klimmers. Commerciële aanbieders begonnen klimmers mee te nemen naar de hoogste berg van de wereld. In 1996 ging dit verschrikkelijk mis. Twaalf klimmers vonden de dood. Over het drama schreef Jon Krakauer de internationale bestseller “de IJle Lucht in”.

Het effect? Het aantal aanbieders en aanmeldingen voor commerciële expedities steeg explosief in de daarop volgende jaren. Klimmen begint bij emotie en niet ratio. Ooit las ik bij de kapper een recensie over het boek. Het fascineerde mij en spoorde mij aan om meer te lezen over een bergsport. Niet veel later boekte ik een beginnerscursus alpinisme, het begin van mijn klimloopbaan.

Nieuwsgierig naar het resultaat zet ik mijn zwarte 3D bril op en zak in mijn stoel. Met een glimlach van herkenning laat ik de beelden op mij af komen. De chaos van Kathmandu, het vliegveld van Lukla, de trektocht naar BC, flauwe grappen onder klimmers in het basiskamp. Het is net alsof ik weer in de bergen ben.

Het drama is schitterend in beeld gebracht. Natuurlijk zijn tien aan elkaar gebonden ladders over een gletsjerspleet overdreven. Maar over vijf delen ben ik wel eens een spleet overgestoken. Het gevoel in je maag als de klimmer de spleet in kijkt, is exact hetzelfde. Het huilen van de wind gaat niet 24uur per dag door, maar de imitatie is behoorlijk waarheidsgetrouw.

Jon Krakauer, auteur van de IJle lucht in, gaf kort voor de première aan nog steeds te lijden aan een posttraumatisch stresssyndroom door de gebeurtenissen in ’96. De beelden van de topdag van mijn 2012 expeditie lijken op die van 10 mei 1996. Mijn herinneringen aan die zwarte nacht heb ik weggestopt in een verhuisdoos waar inmiddels een laag stof op zit. De beelden van het drama trekt de doos weer open en doen mij huiveren. Zo ging het wel ongeveer ja…

Qua belevingswaarde vind ik de film super. Natuurlijk, de personages hebben nauwelijks inhoud, de gebeurtenissen zijn gedramatiseerd. Maar dat het gebaseerd is op een waargebeurd verhaal staat niet zo ver van de waarheid af, als de tientallen meters brede gletsjerspleten doen vermoeden. Na 121 minuten veeg ik mijn zweethanden aan mijn broek af en loop de bioscoop uit. Ik vind hem de moeite waard!

Everest update – Een nieuwe hobby, treintjes!

Weg van vliegveld Lukla, dat is de eerste opgave nadat ik in 2,5 dag van Everest basecamp naar dit kleine dorpje in de bergen heb gelopen. Klimmers en trekkers zijn gelijktijdig en massaal naar dit piepkleine vliegveldje in de bergen gelopen. Grofweg zijn er drie manieren om weg te komen uit Lukla; A. Met een helikopter. De heli’s zijn alleen geclaimd door de overheid vanwege de aardbeving. B. Met een reguliere lijnvlucht met een vliegtuigje. Helaas zijn die de komende 4 dagen vol. C. Anders, bv door een apart vliegtuig te charteren.

Natuurlijk doet iedereen alles om zo snel mogelijk weg te komen uit Lukla. Maar wij hebben een geheim wapen; de kolonel. Deze man van wie ik zijn naam niet weet, ken ik al van Everest 2012. Hij was militair in het leger van India. Check mijn Twitter voor zijn foto. Hij komt uit een hoge kaste, dat merk je aan de onderdanige manier waarop zijn landgenoten hem benaderen. Hij heeft banden met een helikoptermaatschappij en is op een of andere manier betrokken bij de organisatie met wie ik klim. Ik weet niet hoe, ik snap het ook niet, maar ik ken Nepal goed genoeg om te weten dat ik een ding moet doen om hier snel weg te komen. In de buurt van de kolonel blijven! Vooral zijn dikke zwarte snor vind ik briljant. Als ik zo’n baardgroei had, zou ik twee maanden mee doen aan Movember. Bij deze man is een snor bovendien nog het symbool van een echte man. Niet van die dandyachtige types van nu die een cafe latte bestellen en ondertussen met hun I-phone zes bezig zijn.

Lees meer…