Kort na mijn vorige bericht zgt expeditieleider Arnold dat hij gaat zoeken naar slachtoffers in de ijsval. Naschokken en sneeuwval maken dat gevaarlijk nu. Ik twijfel even maar trek dan mijn klimschoenen aan en ga met onze hoofdsherpa, Arnold en Mark de hovenier de ijsval in. Ik zou ook willen dat mensen dat vor mij doen. Er is nauwelijks zicht. Tenzi zakt in een ijsmeer, Arnold ook. Ik stap in een gletsjerspleet. Eindelijk krijgen we mensen in zicht. Het lijkt even alsof er een lichaam wordt versleept. Gelukkig is de sherpa slechts aan zijn been gewond. We geven hem een zware pijnstiller en helpen hem naar beneden. Drie keer ben ik echt bang als er een naschok en lawine komt. Als een vrachttrein die ons lijkt te overrijden. We kruipen bijelkaar, maar het valt mee. Naar verluidt zijn er hoger op de berg nog klimmers waar we nu niet bij kunnen komen.

Via de portofoon horen we dan het slechte nieuws. Een groot deel van het basiskamp is weggevaagd door een lawine. Ons kamp is wonder boven wonder boven wonder onaangetast.We dalen af in het basiskamp om daar te helpen. Wat we zien is verschrikkelijk. Overal liggen tenten, persoonlijke eigendommen en klimmaterialen. Het onderste deel van het kamp is ook niet getroffen. Daar is een provisorische eerste hulp post ingericht. Veel slachtoffers hebben hoofdletsel en zijn er slecht aan toe. Om mij heen hoor ik berichten over tien tot dertig doden. Een japanner laat mij afgrijselijke foto’s zien op zijn telefoon. Ze doen mij huiveren. BC lijkt nu een vluchtelingenkamp. Sommige mensen slaan hals over kop op de vlucht. Andere proberen een uitrusting bij elkaar te scharrelen voor de koude nacht die komt. Op de terugweg naar mijn BC check ik kapotte tenten op slaapzakken en donspakken. Ik ben als de dood dat ik een lichaam vind. Ik neem ze mee zodat ons kamp als noodopvang kan dienen als het nodig is.

Bekaf bereik ik het kamp. Wat een hel. Ik denk dat dit het einde van de expeditie is. Op dit noment kan mij dat geen donder schelen.Ik heb geen idee hoe ik hier weg moet komen. Voorlopig wil ik hulp verlenen in de komende dagen. Ik denk dat er nog veel onder de sneeuw verborgen ligt

11.45 liggend in mijn tent lijkt het alsof iemand aan mijn tent aan het schudden is, een grap van Ritchie denk ik. Niet veel later gaat het schudden van de tent over in het schudden van de grond. Harder en harder. Ik realiseer mij, aardbeving!! Als ik mijn tent openrits zie ik van drie kanten gigantische lawines naar beneden komen. Achter mij vanaf de Lingtren, vanaf de icefall en Pumori. De lawine vanaf de Icefall-Nuptse is gigantisch. Niet veel later realiseer ik mij dat de wolk basecamp gaat raken. Arnold wenkt mij, kom naar de messtent. Ik ren de 20 meter naar de tent, halverwege raakt de lawinewolk mij. Ik ben totaal de richting kwijt en loop tegen Moulay zijn tent op. Daarna storm ik de tent binnen. Mijn oren zijn tot de rand toe gevuld met sneeuw. In 5 seconden lijk ik de verschrikkelijke sneeuwman. Het is nu een uur na de lawine. Details over de slachtoffers weet ik niet. Ons plan om vandaag naar Pumori BC te lopen ging gelukkig niet door. Vanaf die kant kwam een hele grote lawine.