Everest update – Een nieuwe hobby, treintjes!

Weg van vliegveld Lukla, dat is de eerste opgave nadat ik in 2,5 dag van Everest basecamp naar dit kleine dorpje in de bergen heb gelopen. Klimmers en trekkers zijn gelijktijdig en massaal naar dit piepkleine vliegveldje in de bergen gelopen. Grofweg zijn er drie manieren om weg te komen uit Lukla; A. Met een helikopter. De heli’s zijn alleen geclaimd door de overheid vanwege de aardbeving. B. Met een reguliere lijnvlucht met een vliegtuigje. Helaas zijn die de komende 4 dagen vol. C. Anders, bv door een apart vliegtuig te charteren.

Natuurlijk doet iedereen alles om zo snel mogelijk weg te komen uit Lukla. Maar wij hebben een geheim wapen; de kolonel. Deze man van wie ik zijn naam niet weet, ken ik al van Everest 2012. Hij was militair in het leger van India. Check mijn Twitter voor zijn foto. Hij komt uit een hoge kaste, dat merk je aan de onderdanige manier waarop zijn landgenoten hem benaderen. Hij heeft banden met een helikoptermaatschappij en is op een of andere manier betrokken bij de organisatie met wie ik klim. Ik weet niet hoe, ik snap het ook niet, maar ik ken Nepal goed genoeg om te weten dat ik een ding moet doen om hier snel weg te komen. In de buurt van de kolonel blijven! Vooral zijn dikke zwarte snor vind ik briljant. Als ik zo’n baardgroei had, zou ik twee maanden mee doen aan Movember. Bij deze man is een snor bovendien nog het symbool van een echte man. Niet van die dandyachtige types van nu die een cafe latte bestellen en ondertussen met hun I-phone zes bezig zijn.

De dag daarna loop ik vliegveld Lukla in. In feite bestaat het uit twee zalen van zes bij zes meter. In de eerste check je de bagage in, in de tweede ga je “boarden”. Een trap verbindt beide ruimtes. Het vliegveld is onder deze omstandigheden een kooi met teveel muizen. Aangekomen in de eerste ruimte loodst de kolonel ons naar een balie, langs de rij met wachtende mensen. Allerlei mannetjes nemen onze bagage over en lopen er mee weg. Geen idee waar het heen gaat, maar er zit vast een idee achter. Vijf minuten eerder fluistert de kolonel in mijn oor dat ik vooral mijn mond moet houden. Hij heeft een heel vliegtuigje gecharterd. Dat betekent wel dat iemand anders geen 4, maar 4,5 dag moet wachten. Dat kan nou net het vonkje zijn wat de explosieve sfeer op het vliegveldje doet omslaan. Het is nu eten of gegeten worden. Ik ga voor eten!

In het boardingruimte van het vertrek van36 m2 roept een Nepalese man soms iets onverstaanbaars, waarna iedereen zich naar de kleine deur perst richting de landingsbaan. Om er vervolgens achter te komen dat het om een andere maatschappij, vluchtnummer of bestemming gaat, waarna het trekken en duwen en in twee richtingen gebeurt in plaats van een. Nadat dit proces zich herhaalt, wordt de sfeer steeds een tikje explosiever. Met mijn lijf en geest in de neutraalstand kijk ik het aan, alleen de typische geur van het Nepalese toilet die in mij neus komt, haalt mij af en toe uit die modus. Dan is er hulp vanuit het India, mensen uit dat land worden met een speciale grote Russische legerhelikopter vervoerd. Terwijl de Indiërs het volkslied zingen stappen ze de helikopter in. Kijk, dat zie ik nou nog geen Nederlander doen bij onze SOS terugvlucht vanaf Kathmandu!

Het wordt later en de bewolking zakt steeds iets verder naar beneden over de groene heuvels van Lukla. Dan komt er een nieuwe golf vliegtuigen aan op Lukla. Het duw en trekritueel herhaalt zich. Het doet mij denken aan een film waarin de Duitse soldaten in Wo II het laatste vliegtuig uit Stalingrad proberen te halen. Daar eindigt de filmscène als een groep Duisters na trekken en dringen uit wanhoop achter het laatste vliegtuig aanrent dat vertrekt. De rest moet lopen.

Zo ver komt het hier nou ook weer niet. Met een glimlach zie ik de kolonel verschijnen voor de deur richting het vliegveld. In de volgende ronde vliegt ons geheime gecharterde vliegtuig. Ik zie op mijn ticket dat ik niet naar Kathmandu vlieg, maar naar een vliegveld dicht bij de grens van India. Daar stappen we op een groter vliegtuig over, zo probeert Nepal het overvolle vliegveld Kathmandu wat te ontlasten. Terwijl ik met succes mijzelf naar de boarding deur heb geperst, zie ik het eerste vliegtuigje uit deze golf vertrekken. Op de korte landingsbaan gaat het met de kont van het vliegtuig naar het einde van de landingsbaan staan. Met het vliegtuig op de rem laat de piloot de motor vol toeren draaien. Nadat hij de remmen los laat, gaat het vliegtuig weg zoals Ronald Koeman die een volle sprint aanzet om een door de verdediging gebroken aanvaller in te halen. Natuurlijk gaat het goed. Na een paar angstige secondes vlieg ik richting grens India. Het contrast kan niet groter zijn. Van de hoogste en besneeuwde bergen van de Himalaya naar de bananenplantages in de dampende hitte.

Een paar uur later bereik ik Kathmandu. Met wat moeite vind ik een hotel. Arnold Coster zijn vrouw heeft mijn paspoort nog. Het hotel waarin mijn spullen staan is ongedeerd. Sowieso valt de schade aan Kathmandu mee mij. Een enkel gebouw mist een gevel of is gedeeltelijk ingestort. Van werelderfgoed Durbar Square is weinig over. Maar ook Kathmandu richt zich langzaam weer op. Steeds meer winkels gaan open. Het is zoeken naar een open restaurant. Bijna niets van de kaart is te bestellen, maar uiteindelijk eten we. Natuurlijk zijn er ook wijken in Kathmandu die verschrikkelijk zijn getroffen. Het epicentrum van de beving ligt 80 km uit Kathmandu. De verhalen die ik uit dat gebied hoor zijn verschrikkelijk. Natuurlijk zijn de Nepalezen sterk van geest en veerkrachtig. Maar dit is niet alleen op te lossen in een van de armste landen van de wereld. Ik neem mij voor mijn resterende geld op giro 555 te storten. Iedereen die iets kan missen, alsjeblieft, maak iets over voor deze fantastische mensen die zo hard getroffen zijn!

Een dag later vlieg ik per sos vlucht met 80 andere Nederlanders terug naar Zestienhoven. In een speciale hangar staat mijn familie en trouwe vrienden op mij te wachten. Bedankt! Super dat jullie er weer zijn.

En nu? Soms denk ik wel eens dat ik een andere hobby moet zoeken. Echt succesvol zijn mijn Himalaya expedities tot nu niet. Hoe mooi zou het zijn als ik de leegstaande voorkamer van mijn zolder ombouw naar een speciale kamer met treintjes. Iedere maand van mijn salaris een nieuw item kopen van Merklin (zo heet dat toch?) Als de baan af is, de trein zijn rondjes laten rijden, af en toe een wissel omzetten. De uren glijden ongemerkt voorbij. Maar ja, mijn hart ligt in de bergen. Ik word blij van knisperende sneeuw onder van mijn schoenen. Een heldere sterrenhemel in de bergen. Van een zonsopgang waarbij de bergen van oranje naar rood kleuren. Van het gevoel van bloed dat weer gaat stromen in mijn verkleumende vingers. Van het gevoel om bezig te zijn met de naakte essentie van het bestaan, overleven. De fysieke uitdaging en het voldane gevoel van een afgerond project.

Nee, ik denk niet dat die treinkamer er gaat komen. Stay tuned!

Nogmaals dank voor de vele, vele, vele steunbetuigingen per mail en sms. Ik kan ze onmogelijk beantwoorden, maar weet dat ik ze allemaal heb gelezen!