Waar was Erics engeltje tijdens de afdaling van Everest?

Eric Arnold (36) had een haat-liefde-verhouding met de Mount Everest. Na vier mislukte pogingen haalde hij eindelijk de top. Maar het ultieme geluk werd zijn ondergang.

TONNY VAN DER MEE
ROTTERDAM

Het bereiken van de top van de Mount Everest was slechts de helft van zijn expeditie. Dat wist beroepsavonturier, bergbeklimmer en inspirator Eric Arnold (36) als geen ander. ,,De meeste ongelukken gebeuren op de terugweg,” zei de Rotterdammer onlangs in zijn laatste interview in deze krant.

Dit jaar was hij vastberaden om de top te halen, nadat vier eerdere expedities voortijdig strandden. Hij zou daar genieten van het uitzicht, op de foto gaan met de vlag van de Stichting ALS waarvoor hij geld inzamelde, en zijn vriendin bellen.

Eén keer was Eric er écht dichtbij. In 2012, bij zijn eerste poging, moest hij 250 meter voor de top omkeren vanwege bevroren vingers en ogen. Daarna sneed een vallende schaats zijn achillespees doormidden tijdens een training (2013), versperde een lawine de klimroute (2014) en overleefde hij ternauwernood op de berg een aardbeving (2015). ,,Toen we vorig jaar terugkwamen uit Nepal wist ik dat hij het dit jaar weer ging proberen,” zegt zijn vriendin Jorieke Casteleijn (30).

Het woord ‘pech’ weigerde Eric in de mond te nemen. Hij had geluk dat hij al die drama’s op de berg overleefde, in tegenstelling tot veel collega’s. ,,Dat is ook zo gemeen aan dit verhaal,” zegt Jorieke. ,,Dit jaar heeft hij eindelijk de top gehaald, maar overleeft hij de afdaling niet.”

Van jongs af aan was Eric verknocht aan de bergen. Tijdens een gezinsvakantie in Italië snelden Eric en zijn broer Alex hun ouders vooruit om als eerste de top van een heuvel te bereiken. Hij verslond boeken over bergen, volgde een klimcursus in de Alpen en deed talloze beklimmingen.

,,De bergen horen gewoon bij mij,” zei Eric zelf. ,,Als ik daar ben, valt alles op zijn plek. Natuurlijk schuilt er ook gevaar in, maar dat is wat mijn leven de moeite waard maakt. Het geeft kleur aan mijn leven.”

Voor zijn lerarenopleiding aardrijkskunde regelde Eric een stage in Nepal. Daar deed hij veldonderzoek naar het afval dat bergbeklimmers in de Himalaya achterlieten. Op de Kala Patar zag hij de Mount Everest voor het eerst in het echt.

De berg was voor hem ‘historische grond’ en voelde als zijn ‘thuis’. Daar had hij maanden van zijn leven gewoond, gelachen en gehuild, de dood in de ogen gekeken en tegelijk het leven gevierd. De Mount Everest was zijn berg van pech en geluk.

Bovenal was het zijn droom om de 8848 meter hoge reus een keer te bedwingen. ‘Leef je droom’ was het motto dat hij gebruikte in zijn lezingen. Zijn eigen loopbaan – van mavo-scholier, via aardrijkskundeleraar tot bergbeklimmer – diende als inspiratie om de top te halen. ,,Eric koos zijn eigen pad,” zegt zijn broer Alex. ,,In sommige dingen ging hij verder dan ik. Zijn avonturiersgeest en dapperheid zijn inspirerend.”
Daarbij bleef hij altijd betrokken, sociaal en trouw aan zijn familie, vrienden en sponsoren. Jorieke: ,,Ik bewonder zijn wil om dingen te bereiken. Zijn ambitie, doorzettingsvermogen  en energie om het maximale uit het leven te halen. Het was hem ook nu weer gelukt om een hoop mensen achter zich te krijgen voor deze expeditie.’’
In Erics droom was de Mount Everest geen eindstation maar het begin van een nieuwe fase in zijn leven. Hij had per 1 juni zijn baan opgezegd als ambtenaar van de gemeente Rotterdam om fulltime beroepsavonturier te zijn. ,,Hij wilde lezingen geven, bergen beklimmen en verre reizen maken,” zeggen zijn vrienden. ,,Eric was een thrillseeker. Met bravoure zocht hij de grenzen op. Bovenal was hij een mooi mens. Hij heeft zijn leven veranderd om te kunnen zijn wie hij was.”

Als hij begin april naar Nepal vertrekt, reist Jorieke met hem mee tot het basiskamp. Na 2 dagen keert ze terug naar Nederland.

Eric geniet van het landschap van staalhard blauw ijs met een los laagje poedersneeuw als decoratie, en de bijzondere ijscreaties. ,,Het was een zware klim,” sms’t hij Jorieke vanuit Kamp 1. ,,Maar het is hier adembenemend mooi. Ik ben verliefd.”

In hun groepsapp vragen zijn vrienden of hij gefocust is. ,,Ja, ik ben heel erg gefocust. Ik wil het afmaken nu,” schrijft hij. Het is zijn laatste bericht in de vriendenapp.

Eric is ‘rijper’ geworden na alle expedities. Ook relaxter. In voorgaande jaren was alcohol taboe, nu dronk hij biertjes met zijn klimvrienden. ,,Hij genoot er echt van,” zegt Jorieke. ,,Hij zei dat hij nog niet eerder zo veel vertrouwen had als nu.”

In de laatste weken voor de topklim had Eric tegenslagen. Hij moest aan de antibiotica vanwege een voedselvergiftiging. En op weg naar Kamp 4, het laatste kamp voor de toppoging (op 7900 meter hoogte), was er iets mis met zijn zuurstoftank waardoor hij volgens eigen zeggen volledig ‘in het rood’ ging.

Maar hij zou nooit aan de slotklim zijn begonnen als hij zich niet goed genoeg voelde, zegt Jorieke. ,,Eric zou nooit onnodige risico’s nemen. Hij kende de gevaren, was slim en berekenend, en deed alles weloverwogen. Klimtechnisch behoorde hij tot de besten. Meestal liep hij voorop. Nu hoorden we 24 uur lang niks van hem, dat was raar. Klimmers waar hij normaal ver voor lag, kwamen nu eerder binnen. Dat maakte ons bezorgd. Dit was niet de Eric die wij kenden.”

Tegen een klimvriend zei hij: ,,Vandaag voel ik me niet goed…”

Hij haalt de top, maar zijn familie hoort dat pas als hij weer terug is in Kamp 4. Eric is uitgeput, ligt aan de zuurstof en kan nog niet praten, meldt de expeditieleider. Hij leest nog wel de felicitatiesms’jes op zijn satelliettelefoon.

Jorieke: ,,Ik was blij en bezorgd. Het klonk heftig. Ik heb door de telefoon gezegd dat we heel trots op hem zijn. ‘Hé meissie,’ klonk het heel zacht. Ik zei dat hij maar niet moest praten. Hij kon beter zijn krachten sparen om aan te sterken. Morgen ga je naar beneden…”

Morgen komt niet meer. In zijn slaap overlijdt Eric in de nacht van vrijdag op zaterdag, vermoedelijk aan hoogteziekte. De expeditie die de ultieme overwinning op zichzelf en de berg was – een afsluiting van alle eerdere teleurstellingen – werd het grootste verlies.

Zijn dierbaren kunnen slechts gissen naar waar het is misgegaan. Eric was altijd gedreven, eigengereid en doelgericht. Maar ook nuchter, slim en rationeel. Hij analyseerde de risico’s en berekende zijn kansen.
Hij was zich bewust van zijn valkuil. Dat hij op grote hoogte zijn waarnemingsvermogen kon vertroebelen, en hij verblind door de euforie niet meer helder kon denken en beslissen. Was op die dag de grens tussen gecalculeerd risico en fatalisme vervaagd?
Familie en vrienden hopen slechts op één ding: dat Eric heeft kunnen genieten toen hij op de top stond. Dat hij een sprankje geluk heeft kunnen voelen bovenop zijn geliefde Mount Everest. ,,Ik ben er kapot van en mis hem. Ik hou heel veel van hem en ben trots op wie hij was,” zegt Jorieke.

,,Ik ben trots op zijn moed om deze uitdaging nu weer aan te gaan, ook al had hij veel te verliezen. Er waren genoeg dingen die konden mislukken, dat hadden de eerdere expedities wel bewezen. Nu was iedereen ervan overtuigd dat hij het ging halen. Maar die dag is er iets misgegaan in zijn lichaam.”

,,Eric sprak altijd over een engeltje op zijn schouder, dat maakte dat hij levend terugkeerde van de ergste drama’s. Dit keer snap ik niet wat er gebeurd is en waarom het engeltje er niet was in de afdaling.”

AD 23 mei 2016