“Vertigo I can handle alright — It’s horizonto that drives me nuts.” — Jim Lubell

Het is nauwelijks 7.30 uur als de klimgroep het vliegveld van Kathmandu binnen loopt. In een choas van tassen, dozen, dufffels en mensen beweeg ik mij voort. Lukla is een klein vligeveldje in de bergen. Vanaf daar is het zo’n 1,5 week lopen naar het basiskamp van de Everest. Vluchten zijn sterk afhankelijk van het weer. Piloten hebben zicht nodig om te kunnen landen. In de wolken zitten rotsen tenslotte! Deze keer zit alles mee, eigenlijk kunnen we in een keer het vliegtuig in. De vier Fransen trekkers kijken wat onwetend naar de watjes die ze aangeboden krijgen door de stewardess in het kleine vliegtuigje. Dankbaar prop ik de watten in mijn oren tegen het kabaal van de motor van het vliegtuig. 40 minuten later zet de piloot het vliegtuig met gierend kabaal aan de grond.

De trektocht kan beginnen, maar niets van onze bagage is meegekomen met de vlucht. Ik mis drie duffels van in totaal 50 kg. Gelukkig heb ik tijdens mijn expedities geleerd om te relativeren en geduldig te zijn. Het komt echt goed, maar wanneer?

De eerste kilometers van de trektocht zijn altijd onwennig. Ik moet nog even wennen aan de lompe bergschoenen op de oneffen rotsige bodem. Het eerste gedeelte van de trek loopt langs de Dudh Kosi, de melkrivier, door bossen met pijnbomen, langs dorpen waar inmiddels wifi en 3g is. In mijn hoofd wordt het steeds rustiger. Ik vergeet welke dag het is en van tijd heb ik ook weinig besef. Mijn maag wordt juist steeds onrustiger. Na elke maaltijd wacht ik op een borrelend gevoel of maagkramp, maar langzaam verdwijnt het ook weer.

De eerste serieuze col is de heuvel naar Namche bazar. Door de stoffige ondergrond omringd door bos vind ik mijn cadans en loop omhoog. Slecht onderbroken door de checkpost van de tourist police. In Namche bazar klinken de Red Hot Chili Peppers, Bob Dylan en Metallica vanuit Cafe Danphe mij tegemoet. Dat was is 2002 al toen ik hier voor het eerst kwam. In het cafe hebben we gedronken op succesvolle expedities, veilige terugkomsten maar hebben we ook bittere teleurstelling weggespoeld. Na een succesvolle klim gaan we hier een mooi feestje houden!

Namche bazar is ook de plek waar ik ander probleem heb op te lossen. In Nederland heb ik een speciaal satellietmodem gekocht, om te kunnen mailen vanaf de Everest. Helaas ben ik vergeten te vragen wat het wifi password is. Bovendien weigert de verkoper het om “veiligheidsredenen” af te geven. Met Arnold zijn hulp zijn we al dagen bezig om het probleem op te lossen, maar alles sporen lopen tot onze frustratie dood. Er is nog een optie, de lokale whizzkid van Namche Bazar die nu een shop heeft in herbal thea, maar ook netwerk beheerder was in het lokale internet cafe. Terwijl hij zijn winkel even dichtgooit, komt hij aangerend, sluit het modem op het laptop aan, en vindt binnen vijf minuten de oplossing. Niet alles leent zich voor een expliciete beschrijving in een blog, maar laat ik het zo zeggen, veel digitale sporen die je achterlaat zijn niet goed beveiligd J.

Na een nachtconcert van alle straathonden van Namche trek ik samen met Jorieke en de groep verder de Khumbu in. Inclusief de inmiddels gearriveerde bagage. In de aanloop naar het basiskamp beklimmen we eerst nog de Lobuce East van 6100 mtr, waarna we naar het basiskamp van de Everest bereiken.

De expeditie is te volgen door mijn Facebook pagina Eric Arnold te liken of via Twitter; ericarnold8850. Volgende blog meer over de expeditiegroep en beklimming van de Lobuche.