Hoeveel van de aantrekkingskracht van het bergbeklimmen ligt niet inde vereenvoudiging van de intermenselijke verhoudingen .Achter de mystiek van het avontuur, de stoerheid, het ongebonden zwerversbestaan -stuk voor stuk onmisbaar als antiserum tegen de ingebouwde gemakken en genoegens van onze cultuur- kan ook een soort volwassen weigering schuilgaan om zulke dingen serieus te nemen als het ouder worden, de kwetsbaarheid van anderen, verantwoordelijk voor elkaar, allerhande zwakheden, de trage en glansloze gang van het leven zelf (…).
David Roberts – Moments of doubts
Om precies 7.37 raken de eerste zonnestralen mijn tent in Everest basecamp. Om mijn heen hoor ik op veilige afstand stenen naar beneden vallen, onder mij gromt en kraakt de gletsjer af en toe. De rijp die zich in de loop van de nacht heeft gevormd verandert in koude druppels die precies op mijn neus vallen, het enige stukje huid dat nog onbedekt is. Om mij heen hoor ik ritsen van slaapzakken en tenten opengaan. Van -15 wordt het nu snel behaaglijk in mijn tent. Ik wurm mij uit mijn slaapzak en rits mijn tent open. Om mij heen vormen de mooiste bergen een zaagtandprofiel dat 360 rond gaat. Een nieuwe dag in Everestbasecamp!
Voordat we het Everest basecamp bereiken beklimmen we gezamenlijk de 6100 mtr hoge Lobuche. Om 2.00 uur ‘s nachts vertrekken we uit het hoogtekamp naar de top. Rond 4.30 uur verschijnen ver aan de horizon de eerste lichtstrepen. Om mij heen komt contour in het landschap. Zwaar hijgend door het zuurstoftekort win ik langzaam hoogte. In het onderste gedeelte van de klim zijn de sneeuwcondities uitstekend. Hoger lijkt de sneeuw op poedersuiker. Een stap omhoog is een halve terug. Vermoeiend…Bergen van 6000, 7000 en 8000 meter verschijnen om mij heen. Moeder natuur heeft de thermostaat zo afgesteld dat het vlak voor zonsopgang het koudste is. Ik wiebel mijn vingers heen en weer in mijn dikke wanten. Mijn vergrote stijgklem en zelf ontworpen ontkoppelsysteem zorgen ervoor dat ik mijn wanten niet uit hoef te doen. Sinds mijn bevriezingen in 2012 zijn mijn vingers extra gevoelig voor de kou. Ik klim de laatste touwlengte en sta plotseling op de top. Vrijwel gelijktijdig schijnen de eerste zonnestralen over de Lhotse en de Everesten verdwijnt de kou langzaam uit mijn verkleumde vingers. Een kwartier later loopt het zweet bij de afdaling over mijn rug. Het is een plek van extremen.
De eerst dagen in Basecamp staat er eigenlijk weinig anders op het programma dan passief acclimatiseren, of te wel niets doen. 90% van de expeditie bestaat uit wachten en niets doen. Natuurlijk is het fysiek een enorme uitdaging, maar minstens zo moeilijk is het om het simpelweg leuk te blijven vinden. Dat doen we door allerlei gesprekken te voeren. Terwijl ik deze update schrijf, gaat het over IS. Maar ook vragen als ‘op welk land wil jij een nucleaire bom gooien?’ passeren de revue , mijn keuze voor Frankrijk wordt niet gewaardeerd door de twee Fransen die destijds naast ons zitten in de lodge in het dorpje Lobuche. In vorige expedities bespraken wij of met een gezamenlijke hypotheek een groot kasteel kunnen kopen, compleet met meisjes in een string die het grasmaaien. Zo is er weer een avond gevuld en blijft sfeer goed.
De expeditiegroep is compleet. Ik vind de groepsdynamica in een expeditiegroep erg boeiend. Calculerend en observerend zoek ik mijn plek op de apenrots. De groep is leuk. We zijn met negen idioten en een normale. Iedereen mag zelf invullen wie die normale is. Marc de hovenier wordt in principe mijn klimmaatje tijdens de toppoging. Jerry is een Zweed van 56 met goede sarcastische humor. Pieter de uroloog is ongeveer even oud en komt ook uit Nederland, ik mag hem eigenlijk direct. Marc uit Nijmegen vindt zelf dat hij aanspraak maakt op de titel normaal. Tot nu toe plaatst hij zich buiten de groep en dropt hij af en toe een ‘absolute waarheid’. Ik denk dat hij in een gesprek met vijf vrouwen die allemaal een drieling hebben gebaard, toch het beste weet hoe een zwangerschap verloopt. Moulay bezit de enige bank in Mauritanië en heeft een grote privetent inclusief bed en verwarming.
De sherpa’s observeren de groep ook. Ik ben de rustige speler. Zonder dat wij de uitkomst weten, sluiten ze weddenschappen af over wie de top gaat halen. Vorige expeditie stond ik gedeeld een op die lijst. Ik haalde het niet, de nummer laatst en voorlaatst wel… Het verloop van een expeditie is onvoorspelbaar.
Maandag 29 april begint op zijn vroegste de zesdaagse acclimatisatieronde tot 7300 mtr. Voor die tijd gaan we oefenen met het oversteken van ladders en gaat met de ceremoniële puja de expeditie officieel van start.
De laatste updates van mijn expeditie zijn te volgen via Twitter; ericarnold8850. Dank voor de smsen op mijn satelliettelefoon
Recente reacties