Cho Oyu expeditie 2009

In 2009 ondernam ik een expeditie naar de Cho Oyu. Met 8201 meter de vijf naar hoogste berg van de wereld. Het verslag van mijn expeditie is hieronder terug te lezen. In het foto menu zijn afbeeldingen terug te vinden van deze expeditie.

 

Tragedie op de Cho Oyu

Beste iedereen,

Ik ben inmiddels weer veilig terug in Rotterdam.
Helaas bereikte mij mij de tussenlanding in Bahrein heel slecht nieuws. Dennis Verhoeke is verongelukt op de op de Cho Oyu. Dennis maakte deel uit van de Nederlandse Cho Oyu expeditie van Snow Leopard.
Tijdens mijn expeditie heb ik een leuk contact gehad met Dennis. Na de expeditie wilden we hier een vervolg aan geven. Ik kan het maar heel moeilijk bevatten dat dit nooit meer gaat gebeuren.
Ik wens Hella en Mingmar heel veel sterkte toe.

 

Expeditie mislukt

Hallo! Misschien hebben jullie het al gehoord,maar ook de laatste toppoging is mislukt.

Terug naar de dagen voorafgaand aan de laatste toppoging. Nadat we twee dagen uitgerust hebben in Tingri zijn we weer omhoog gegaan voor de laatste toppoging. De Cho Oyu begroet ons op de weg naar het ABC met wind en sneeuw. Dat belooft wat. De eerste twee dagen blijven we in het ABC omdat het weer te slecht is.

Ondertussen ben ik kind aan huis geworden bij de Nederlandse expeditie van Snow Leopard. Er wordt goed voor mij gezorgd; chocolade, drinken en zelfs Pringles! De derde dag kunnen we dan eindelijk naar kamp 1 om aan onze toppoging te beginnen.

In kamp 1 valt het weer weer eens tegen, waardoor we besluiten een nacht te wachten. In de avond eten Gorgan en ik samen een zakje astronautenvoer met maar een lepel. Ik voel een soort verbondenheid die ik nog nooit eerder heb gevoeld. Oscar heeft zijn topppoging inmiddels opgegeven en is afgedaald naar het ABC, waardoor alleen Gorgan en ik nog over zijn. Ik heb jullie al eerder verteld hoeveel moeite het kost om sneeuw te smelten op hoogte. Gorgan is dan ook niet blij als ik met een ongetroleerde beweging het pannetje met soep omschop. Ik vraagt mij af hoe ik dit in hemelsnaam moet opruimen. Dat blijkt praktischer dan gedacht. Binnen no time bevriest de soep en kan ik het zo de tent uitscheppen.

De volgende dag blijft het weer slecht. Na de derde nacht is duidelijk dat we de volgende dag of omhoog moeten of omlaag. Onze visa's verlopen. Bij goed weer nemen we dat voor lief en kijken we wel wat er bij de Chinese grens gebeurt. Of we steken illegaal de Nangpa La over.

De derde dag verslechtert het weer verder. Vanaf 14.00 begint de wind te waaien, vanaf 18.00 met orkaankracht. De Amerikaanse expeditie wordt in de afdaling van C1 naar C2 overvallen door dit weer. Uiteindelijk komen ze kort voor zonsondergang C1 binnenlopen. Het lijkt alsof ik naar een slechte zombiefilm kijk. De klimmers zijn volledig apatisch en lijken in shock. Gorgan en ik maken warme thee en proberen te helpen. Van een van de sherpa’s krijgen we nog meer slecht nieuws. Door de storm is mijn tent weggewaaid. Weg slaapzak, tent, zuurstofflessen….Dat betekent einde oefening.Die nacht wakkert de wind nog verder aan. Vanaf 20.00 tot 3.00 moeten Gorgan en ik de tent ondersteunen om te voorkomen dat hij instort. De wind beukt met een enorme kracht op ons tentje in. Deze keer keer hebben we en namaak North Face tent. We hopen maar dat de kwaliteit hetzelfde is… Ik maak een foto van mijzelf en schrik. Ik lijk zelf ook op een zombie. Rond 1.00 blijkt dat de kwaliteit van de tent minder is. In de buitentent zit inmiddels een gat zo groot als een stoeptegel. Deze storm is nog heftiger dan de vijfdaagse storm in C2. We hebben onze donspakken en expeditieschoenen weer aan voor als het echt misgaat. Rond 2.00 gaat de storm liggen en rond 2.30 begint hij weer. Uiteindelijk worden we om 5.00 tegelijk wakker en schateren we het uit. We zijn er nog! Een tent of zes hebben de storm niet overleefd.

De ochtend daarna moeten we omlaag. De nacht heeft veel (mentale) kracht gekost. Helaas is er een centimeter of vijftig sneeuw gevallen en is het weer nog steeds slecht. Door die verse sneeuw hadden we nooit met zijn tweetjes een spoor kunnen maken. We moeten nu echt opgeven. We pakken onze spullen en gaan afdalen. Ik kijk nog een keer naar de Cho Oyu voor we vertrekken. Achter mijn gezichtsmasker en skibril rollen een paar dikke tranen. Niemand ziet het.

Doordat we geen porters hebben moeten we de puinhelling naar beneden met 30 kg+. Dat is echt killing. Ik kan het nauwelijks dragen. Het is nu zox92n beetje de helft van mijn lichaamsgewicht ben ik bang…Onderaan de berg vinden we gelukkig een paar porters die het fluitend van ons overnemen. 

 

Binnen twee dagen zijn we weer terug in Kathmandu. We ontmoeten Everestklimmers die we op de weg omhoog al hadden gezien. Ze vertellen hoe het weer op de Everest een stuk beter was. Zeven van de negen leden hebben de top gehaald. (tegen slechts twee van alle Cho Oyu expedities) Als ik de klimmers mag geloven zaten daar zelfs de grootste kneuzen tussen. Nog nooit een stap in de bergen gezet, met een krat met zuurstof naar boven… Als je ooit in de midlife komt, beklim de Everest. Wat dat betreft heb ik het behoorlijk gehad met al die clowns die naar de Everest gaan. Natuurlijk gun ik ieder zijn succes, maar stiekem knaagt het, zij wel…

Ondertussen blijkt dat het Cho Oyu dieet werkt. Acht kilo ben ik kwijt. In de vier dagen in Kathmandu ga ik eens kijken hoeveel ik er weer aan kan krijgen.

Vanuit de Everest komt helaas heel triest nieuws. Duitse Canadees Frank is omgekomen op de Everest. Op de weg naar het ABC heb ik een aantal maal gesproken met Frank. Ook hebben we gevoetbald op 4700 mtr. Frank klom zonder sherpa en zuurstof. Op 8700 is hij gaan zitten en vervolgens nooit meer opgestaan. Hij had al drie 8000-ers beklommen en was beresterk. Het bericht raakt mij. Het is net zoiets als een auto ongeluk, het gebeurt, maar altijd bij mensen die je niet kent. Gorgan en ik hebben zijn mailadres en sturen zijn vriendin een een condoleance mail.

Op 3 juni 19.00 vertrek ik uit Nepal. Rest mij alleen nog een korte terugblik. Helaas heb ik de top van de Cho Oyu niet gehaald. Dat doet pijn, maar ook dat is klimmen. Avontuur houdt nu eenmaal in dat je niet weet waar het eindigt. Gelukkig heb ik alles gegeven en verwijt ik mijzelf niets. Maar trots ben ik ook niet op de 7500 mtr die ik heb bereikt. De verhalen van de Everestklimmers doen mij beseffen dat het om geluk, geluk en nog eens geluk gaat. Frank zijn dood relatativeert het niet halen van de top. Voor zijn nabestaanden moet een vreselijke tijd volgen.

Tot slot moet ik hier een aantal mensen bedanken. Iedereen die heeft gereageerd op de weblog, bedankt, jullie reacties waren hartverwarmend! Collega's, vader, moeder, broer, vrienden en famillie, bedankt voor jullie steun. Yeter, jouw steun in het bijzonder. Jij staat altijd achter mij, zelfs als ik tien weken op een hobbel van steen en ijs wil klimmen. Je bent een kanjer!

HDe komende dagen plaats ik foto’s van de expeditie op de weblog.opelijk tot 6 juni in cafe Stalles!

 

Nog een toppoging!

Ik ben momenteel in het laatste dorp voor de Cho Oyu op 4500 mtr om uit te rusten. De expeditie is eigenlijk klaar, maar samen met Gorgan en Oscar gaan we het nog een keer proberen. Rond de 27ste de ultieme toppoging. Dank voor jullie reacties. Het geeft mij een enorme boost. Hoop dat die voldoende is voor de top! Kijk weer uit naar jullie reacties. Ik denk dat ik rond 4 juni weer in Nederland ben. Mijn dagboek gaat verder waar hij de vorige post is geindigd. Veel leesplezier.

 

Vijf nachten in de deathzone

 Het is eindelijk zover. We gaan beginnen aan de toppoging. De tocht naar camp 1 is nu een makkie. Camp 2 ben ik nog niet geweest. De tocht naar camp 2 (7100 mtr) is loodzwaar. De eerste icekliff is simpel. In een kwartiertje sta ik boven de cliff. Dan volgt een plateau met aan het einde de tweede icecliff. De tweede icecliff is een steile ijsmuur van 150 meter blank ijs. Op deze hoogte is dat echt hard werken. De Nepalese zekeringstechnieken zijn niet zoals in de alpen. Vier man tegelijk (!) hijsen zich met hun stijgklem op aan een matige Russische ijsschroef. Ik zie de schroef gevaarlijk op en neer buigen. Aan het einde van de cliff ben ik volledig buiten adem en lig op als een vis op het droge naar adem te happen. Dan volgt nog een sneeuwhelling voordat ik camp 2 bereik.

 

De bedoeling is om de volgende dag naar C3 te klimmen en dan om 2.00 richting de top.

Helaas slaat het weer vlak voor C2 al om. Er steekt een harde wind op. De eerste twee dagen blijven we rustig wachten tot de wind gaat liggen. Dat gebeurt alleen niet of maar kort. Na de tweede dag keren de twee Zweedse mannen terug naar ABC en verlaten met hun vrouwen de expeditie.

Het goede weer blijft na de derde dag nog steeds weg. De wind neemt toe met orkaankracht. Ik besef mij dat de eerste windstille periode gebruikt moet worden om terug te keren naar het ABC.

 

De zone boven de 7000 mtr wordt ook wel de zone des doods genoemd. Mischien wat overdreven, maar feit is dat je alleen maar inteert op je reserves. Ook al heb je voldoende eten, drinken en beschutting, vroeg of laat leg je hier het loodje. Aan mijn kleren ruik ik dat mijn lichaam spieren aan het verbranden zijn. Al de reguliere brandstoffen en vetten zijn al verbrand. In het ABC zijn de nachten koud, hier is het echt extreem -25 of -30 schat ik. De windchill factor maakt het nog veel kouder. Elke nacht ontstaat er een dikke laag rijp aan de binnenkant van de tent. Iedere beweging zorgt voor een sneeuwbui in je gezicht. Mijn slaapzak wordt hierdoor steeds natter en minder warm. De hoogte maakt je totaal apatisch en lusteloos.

 

De vierde dag besluiten de rest van de expeditieleden en de Indiaanse expeditie C2 te verlaten. De wind is dan nog steeds op volle kracht. Ik weiger te vertrekken. Het risico op bevriezingen is veel te groot. Later blijkt dit een juiste beslissing. Vier mensen lopen bevriezingen op, waaronder Belg Rene.

 

Helaas is het eten in C2 op. Ook het gas is bijna op. De rest van de dag neemt de storm nog meer toe. Ik heb al mijn volledige uitrusting aan, als de tent wegwaait bevries ik niet en kan ik nog naar een andere tent vluchten. Alleen door uren achtereen de tent de steunen blijft hij staan. Vijf tenten overleven de storm niet. Uitendelijk gaat de storm de volgende dag liggen en kan ik afdalen naar ABC. In de icecliff moet je een keer of tien abseilen. Er is een truc om nooit je abseilacht te verliezen. Ik vergeet het een keer en prompt verdwijnt mijn acht met een zingend geluid in de diepte. Abseilen kan je ook met een HMS knoop, maar dat kost meer touw. Het lukt mij maar net om elke keer de knoop in de vaste touwen te leggen.

 

Na vijf nachten in C2 ben ik kapot. De vierde dag weet ik zeker dat klaar met de Cho Oyu. Ik wil zo snel mogelijk terug naar huis. Klote berg, klote sport.

Later in C2  bedenk ik mij dat ik ondanks alles nog poging wil doen om de top te bereiken. Ik heb er nu teveel tijd en energie in gestoken.

 

Echter, de expeditie lijkt dan over. De 17e mei wordt het ABC afgebroken en komen de Yaks de spullen halen. Ik heb geen eten meer en de sherpa's willen naar huis.

Zeven man willen nog een tweede poging doen. Uiteindelijk weten we de sherpaxb4s over te halen. De yaks komen pas de 20e en eten kan ik van Goran en Lars krijgen. Dat betekent wel dat ik na een rustdag weer omhoog moet. Eigenlijk gekkenwerk na die vijf nachten op 7100 mtr, maar ik voel mij nog goed. De tweede poging komt helaas voor de Belgen te laat. Lars besluit ook om de expeditie te verlaten. Blijft over, Gorgan, Anneli, Ralf, Johanna, Oscar, de twee Roemenen. en ikzelf. Waldo zit al bijna een week in C2. Niemand weet wat hij van plan is.

Het uitzwaaien van Lars en de Belgen is vreemd. Na zes weken samenzijn zwaai ik vrienden uit. Nu alles op alles op de laatste toppoging!

 

15 mei t/m 19 mei

De tweede toppoging gaat beginnen. We hebben bij drie verschillende expedities het weer gecheckt. Ze zeggen allemaal hetzelfde, goed weer!

Vlak voor ik vertrek hoor ik een Nederlandse stem naar mij vragen. De Nederlandse expeditie van Snow Leopard/ Rene de Bos is gearriveerd. Rene de Bos is de eerste Nederlander die ooit de Mount Everest beklom. Via mijn weblog zijn de Nederlanders al op de hoogte van mijn aanwezigheid.

De klimwereld blijkt klein te zijn. Een paar jaar geleden zag ik samen met Jasper laat in de middag twee klimmers op de Berninagraat. Later hoorden we dat een van de klimmers omgekomen Nederlandse klimmer was. De Nederlander met wie ik nu praat klom drie jaar geleden samen op de Cho Oyu met die later omgekomen Nederlander…vreemd.

 

De klim naar kamp een gaat nu soepel. Ik klim nu samen met Johanna. Zij wil net zoals ik vanuit kamp drie naar de top in plaats van kamp twee. De klim naar kamp twee is minder veeleisend dan de eerste keer, maar nog steeds zwaar. In kamp twee komt Renzing sherpa naar mij toe. De Indiaanse expeditie heeft het touwdepot meegenomen, waardoor wij geen vaste touwen naar de top kunnen aanbrengen. De Amerikanen hebben touw, maar willen het niet afgeven. Ik moet met leider Dan Mazur gaan praten. Dan Mazur is een coryfee in de Himalaya. Eric Arnold moet nu gaan zeggen dat hij zijn touw moet geven, anders snijden wij al onze aangebrachte touwen los na gebruik… Zover komt het allemaal niet. Mazur heeft net zijn touwen aangebracht tussen C2 en C3. Voor een Mazur zijn bedrijf werkt een Rotterdamse gids. Mazur kent Rotterdam en voor ik het weet zit ik boven 7000 mtr over de Spido en Euromast te praten.

 

Het terrein tussen C2 en C3 is een niet al te te steile sneeuwhelling. Alleen slechte klimmers hebben hier een touw nodig.

Uiteindelijk komen de Sherpaxb4s met een creatieve oplossing, ze snijden de touwen van Mazur los en gebruiken ze hoger op de berg. Wat Mazur hiervan vindt weet ik niet.

 

Nog steeds in perfect weer klim ik naar C3. De sneeuwhelling is niet makkelijk, maar 400 meter zonder zuurstof boven de 7000 is zwaar. Stapje voor stapje en met veel uithijgen kom ik tot C3 op 7500 mtr. Het uitzicht is hier letterlijk en figuurlijk adembenemend. Ook Johanna, de twee Roemenen en en twee sherpa's zijn in camp 3. De rest is in kamp twee of al naar huis. We liggen met zijn vieren in een 2,5 persoon tent. De thermometer in de tent kan tot -30 en dat geeft hij om elf uur al aan. Hoe koud het buiten in de wind is weet ik niet. De grond bestaat uit puntige stenen. Slapen gaat op deze hoogte sowieso al niet, maar op deze manier…

 

Eindelijk wordt het dan 2.00. Tijd om op te staan en klaar te maken voor de top. Renzing legt de zuurstofflessen al klaar. Dan steekt er rukwind op. Eerst heel geleidelijk, maar binnen een half uur waait de wind weer op orkaankracht. We besluiten om het vertrek uit te stellen, maar de wind blijft. Ik kan het niet geloven. De top lijkt zo binnen handbereik. Zes uur klimmen nog… en weer gooit de wind roet in het eten. Een dag langer blijven kan niet, de expeditie is over. Ik heb het er heel moeilijk mee en wil naar beneden.

 

De wind blijft maar aanhouden. De vijfdaagse storm van eerder flits weer aan mij voorbij.

 

Om 10.00 besluiten we te gaan. IK ben bang voor bevriezingen. Om mijn stijgijzers vast te maken moet ik mijn wanten uit doen. Binnen vijf minuten zijn mijn handen volledig gevoelloos. Ik ga weer terug de tent in om ze op te warmen. Ondertussen is in de Roemeense tent een discussie over gaan of blijven. Ik probeer te kijken of hier nog kansen voor mij liggen. Het lijkt kansloos. De Roemeense sherpa wil ook terug. Ook de Roemeense vrouw wil blijven. Ondertussen worden mijn voeten heel koud. Weg hier! We komen wel weer terug als het weer normaal is. Misschien tweehonderd meter lager is de wind al een stuk minder. Veilig bereik ik kamp twee. De rest van de afdaling wordt een marteling. Het is mislukt. Ik kan er geen vrede mee hebben.

 

De volgende dag blijkt de Roemeense vrouw als eerste en enige de top te hebben bereikt. Goede prestatie. Achteraf had ik moeten blijven. Maar ja, onze sherpa’s moesten naar beneden. De Roemeense sherpa wilde ons er niet bij hebben. Gezien de omstandigheden was onze beslissing logisch, maar ik had het op eigen houtje ook gered. Of ik had de Roemeense sherpa moeten tippen… Je hersenen werken geloof ik op die hoogte als een twaalfjarige. Dat wreekt zich nu. Ook de besluiteloosheid en de storm maakte het niet makkelijk om eens op je gemak af te wachten wat er besloten zou worden. Klote.

 

Ik ontmoet in kamp een de rest van de Nederlandse expeditie. Op de weg naar het ABC ontmoet ik de sherpa's van de NL-ders. Hij suggereert dat ik mij misschien kan aansluiten bij de Nederlanders. Er gloort weer hoop! Als het niet te duur is…. en ik mijn vliegticket kan verzetten. De rest van de afdaling kan ik dit niet uit mijn hoofd zetten. Ik moet op de weg naar ABC Rene de Bos ontmoeten. Ik wil hem vragen of ik een week kan aansluiten bij zijn expeditie. Helaas mis ik hem tijdens de afdaling. Via een Nederlandse deelnemer kan er walkietalkie contact worden geregeld.

 

Terug in het ABC blijkt er ineens nog een optie. Gorgan, Waldo en Oscar willen doorgaan, zonder ondersteuning van Monte Rosa Expedition.

Ik wil meedoen! Voel mijn ondanks alles nog sterk. Mijn lichaam begint wel Schindlers list achtige proporties aan te nemen…Het bier, pizza en goede bed van Kathmandu lonken steeds meer. Maar vooral mis ik Yeter. Maar nog steeds is de drive op de top te bereiken groot. Ik haat opgeven.

 

Met Monte Rosa weet ik te regelen dat er een tent en zuurstofflessen in kamp 3 blijven.Het plan is simpel, eerst gaan we twee dagen uitrusten in Zangmu op 2700 mtr. Vervolgens weer naar ABC en in drie dagen voor de toppoging. Rond de 27ste de derde en echt laatste poging. Ik moet er mijn vliegticket een paar dagen voor verzetten.Waarschijnlijk naar 4 juni. Het voordeel daarvan is dat Yeter op het vliegveld is bij aankomst. Kan helaas ook niet op 2 juni beginnen met werken. Alles voor de top zullen we maar weer zeggen!

 

De terugweg met de andere expeditieleden is mentaal super zwaar. Iedereen gaat leuke dingen doen en wij moeten weer terug in de kou. Een voor een gaan de koppies hangen. Spanjaard Oscar wil alsnog stoppen, maar dat kan niet om logistieke redenen. Waldo geeft aan alsnog te willen stoppen. Alleen Gorgan en ik geloven nog in de top.

Nu we in Tingri aan het bijeten zijn en internet gevonden hebben geloof ik er weer helemaal in. Morgen terug naar het basiskamp. De naam van onze driemans expeditie is " high altitude madness" Met een beetje geluk kunnen we de topnog halen. Ik ga er nog een keer helemaal voor!

 

ingri (17 -18 april)

Op 18 april aangekomen in Tingri. In tegenstelling tot Nyalam een traditioneel Tibetaans dorp. Op ieder huis wappert de Chinese vlag. Of dat vrijwillig is…De verhouding leger x96 bewoners is 3 tegen 1. In Tingri stikt het van de Everestexpeditiegangers. Tot nu toe zijn wij de enige Cho Oyu expeditie. (later zal dit groeien tot 12 expedities)
Voor een van de klimmers, is de expeditie al voorbij. Jan uit Denemarken acclimatiseert niet. Zijn zuurstofverzadiging zit op 60%. Op zeeniveau is de verzadiging 100% (mijn verzading zit continue op een nette 85%). Om de een of af andere reden maakt zijn lichaam geen rode bloedcellen aan. Triest.

Vanaf Tingri hebben we voor het eerst zicht op de Cho Oyu. Bij de zonsondergang kleurt de Cho Oyu prachtig oranje. Kippenvelmoment!

 

Old Chinese Basekamp (19-21 april)
Voor mijn gevoel begint de expditie pas echt in het Chinese basiskamp op 4900 mtr. Eindelijk in een tent slapen. In het Chinese kamp blijven we drie nachten om te acllimatiseren. Ondertussen worden we regelmatig bezocht door het Chinese leger en politie. In Tibet ben je niet vrij om te gaan en staan waar je wil.
Om al onze expeditiespullen te vervoeren naar het ABC zijn maar liefts 90 yaks nodig…Heb een beetje een dubbel gevoel over de Tibetanen. Aan de ene kant hebben ze een mooie cultuur. Aan de andere kant stelen ze uit de bagage…Onderweg was wel goed te zien dat de Chinezen veel tempels hebben verwoest. Het beeld dat China zo slecht is en Tibet zo goed is net zo goed ongenuanceerd voor mijn gevoel.
De groep begint zicht te vormen. Samen met Anneli, Waldo en Gorgan hebben we het erg gezellig. Vaak gaan onze grappen ten koste van Duitser Ralf. 
De zweden en inmiddels enige overgebleven Deen vormen de andere groep. Helaas werkt de satellietlefoon niet. China schijnt ze te blokkeren. Monte Rosa stuurt een nieuwe, samen met twee Roemeense klimmers die zich nog bij onze expeditie gaan aansluiten.

 

22- 26 april ABC
De tocht naar het middlecamp ABC (5700 mtr) is mooi en zwaar. De hoogte laat zich goed voelen. Ook in de komende dagen blijft dit zo. Even naar de messtent en je bent minutenlang buiten adem. 
Expeditiegenote Eva heeft het erg zwaar. Waarschijnlijk klimt zij niet verder dan het ABC.

In het ABC is het leven heel simpel, eten en gezond blijven. Dat laatste vraagt dicipline. Na het ontbijt volgt een uitgebreide ronde van vitaminen, proteinen, visolie, knoflook etc. Aan kleine dingen kun je merken dat je hoog zit, wondjes genezen nauwelijks meer, minder dan drie liter drinken betekent hoofdpijn. De hoogte vreet aan je, verschillende expeditiegenoten kampen met allerlei fysieke klachten. Na zonsondergang is het bitter koud, tussen de -10 en -15. Hoe leuk is het soms? Als je wakker wordt is je drinkwater bevroren. Insmeren tegen de zon gaat pas na een uur, de tandpasta is pas na een uur bruikbaar. Hierdoor wordt het gezellig druk in de slaapzak. Camera, Ipod en water houden mij gezelschap. Overdag brand je soms weg uit je tent met 35 graden, terwijl de was buiten bevriest. Al met al maakt dat het ook mentaal belastend. Het einddoel moet het allemaal goedmaken!

Het ABC is een verzameling kleurige tenten op de gletsjermorainen. Naast onze expeditie is er een Italiaanse, Indiaanse en Canadese expeditie.Er schijnen nog acht expedities onderweg te zijn.
Maandag 27 april voor het eerst naar Camp 1 op 6400 mtr. Vervolgens een tweede acclimatisatieronde van vier dagen. Volgens de laatste planning is 10 mei de topdag.

27 april ABC -C1
De tocht naar Camp 1 is technisch makkelijk. Je hebt geen klimtechnische spullen nodig. Wel moet je over de killerhelling om C1 te bereiken. Dit soort benamingen vind ik meestal erg Amerikaans, dwz erg overdreven. De killerhelling is een helling van 400 mtr met los materiaal. Soms is een stap omhoog er ook een terug. En eerlijk is eerlijk, het is verschrikkelijk zwaar. Maximaal drie stappen en ik moet uithijgen. Ik ben duidelijk nog niet geaclimatiseerd aan deze hoogte, mijn hart klopt bijna uit mijn ribbenkast. Uiteindelijk na 6 uur C1 bereikt. Een normale tijd. Raar om te horen dat onze Sherpa het in drie uur doet… De tenten zijn al opgezet in C1. C1 ligt in een zadel van sneeuw. De top van de Cho Oyu lijkt dichtbij, maar is nog 1800 mtr hoger.

Iedereen heeft last van hoogtehoest. Op deze hoogte is de lucht zo ijl en koud, dat het vroeg of laat gaat irriteren in je longen. Er zijn zelfs gevallen bekend van Himalaya klimmers die een rib kapot hoesten. Zo erg is het hier niet.

De zon is hier ontzettend fel. Zonder zonnebril word je snel sneeuwblind. Doordat iedereen altijd een zonnebril op heeft zien we eruit als een stel omgekeerde pandaxb4s. De reflectie van de zon in de sneeuw zorgt er helemaal voor dat je snel verbrand. Sommige klimmers verbranden zelfs aan de binnenkant van de neus en mond…

Ondertussen is het weer stabiel mooi. Slechts twee dagen veel wind tot nu toe. Perfecte topdagen. Ik hoop dat het zo blijft.

28 april -mei 2e accclimatisatieronde.

Veel mensen denken dat expeditieklimmen snel en wild is. Zoiets als diepzeeduiken en motorrijden op het circuit. Een hoog Veronica gehalte. Dat klopt niet. Expeditieklimmen is voor 85% wachten. Wachten op goed weer, acclimatisatie of wat dan ook. Vroeg of laat ga je je een keer vervelen. En als je niet oppast heel negatief denken. Tot nu toe kan ik mij goed vermaken met praten, playstation en Ipod. In de Gletsjer bij het ABC kun je schitterend in het ijsklimmen. Goed om zo af en toe even de zinnen te verzetten.

Op 30 april begint de tweede acclimatisatieronde. De puinhelling valt nu erg mee. Begin al te wennen aan de hoogte. In kamp 1 ben je voor je drinken afhankelijk van het smelten van sneeuw. Het duurt echt waanzinning lang voordat water kookt op hoogte. Een liter of twee kost drie kwartier. Die moet je dan ook nog eens delen. Voor elke 1000 meter hoogte moet je een liter extra drinken. Op 6400 mtr dus 6,5 liter. Reken maar uit hoe lang je dan aan het smelten bent. Dat lukt dus niet. Je bent dus altijd in meer of mindere mate uitgedroogd. Dat is gevaarlijk, hoe uitgedroogder, hoe dikker je bloed, hoe groter de kans op bevriezingen.

Het eten dan, op hoogte eet je meestal gevriesdroogd voedsel. Een Nederlandse Everestklimmer heeft alle merken uitgprobeerd en adviseerde mij de spaghetti en lasagna van Mountainhouse. En…lekker! Normaal eet je bijna niet meer op hoogte, maar ik eet de pan leeg. Als toetje hebben we zowaar gevriesdroogd ijs (!) en crunchy chocolade pudding. Van expeditiegenoten heb ik al gehoord dat mijn jukbenen wat beter zichtbaar zijn, dus het op gewicht blijven lukt niet echt.

Het klimmen dan, de eerste dag klimmen we vanuit camp 1 tot aan de Icekliff. De icekliff is normaal de lastigste klimpassage. Hij ziet er goed te beklimmen uit. We zitten nu bijna op 7000 mtr. De hoogte is echt killing. Het is niet zo dat je af en toe een moeilijk moment hebt. Het is vechten voor iedere stap die je zet. Normaal is het boven de icekliff rechtvooruit naar C2. Doordat er dit jaar nauwelijks sneeuw ligt, moet er een tweede bijna verticale ijsmuur van150 mtr beklommen worden. Een on-Cho Oyu achtige passage.

De tweede dag is het plan om van C1 naar C2 te klimmen en te slapen. Helaas is Anneli zwak. Vlak boven C1 keert zij met Sherpa Renzing terug. Ik neem mijn bagage van Renzing over, waardoor mij rugzak dieplood weegt. Ik voel mij sterk en klim in een relatief hoog tempo naar de icekliff. Stiekem denk ik aan een toppoging. Maatjes Gorgan en Waldo en de Canadezen zijn in C2 en vertrekken rond 24.00 voor een toppoging. Als ik mij goed voel kan ik aanhaken. Hier zitten wel wat nadelen aan, we slaan C3 over, er is geen O2 en er zijn nog geen vaste touwen. Ik neig naar nee, maar de weersomslag maakt de beslissing. Ook Gorgan en Waldo dalen af naar het ABC. Binnen een uurtje slaat het weer volledig om. Het een volledige white out. Halverwege de icekliff keer ik om. Ik ben alleen en ben bang dat de sporen dichtsneeuwen waardoor ik de weg terug niet meer kan vinden. Niet op alle stukken zijn vaste touwen aangebracht.
In C1 pak ik mijn spullen en daal af. Het blijft sneeuwen. Ik ben uitgedroogd, dat zorgt voor hallicunaties. In rotsen op de gletsjer moraine zie ik; een fluitketel, de basecampmanager en een biddende Madonna. Van de biddende Madonna heb ik een foto, die leek echt!

Het ABC is nu grote luxe vergeleken met C1. Fijn om weer terug te zijn. Nu drie dagen rust en dan de toppoging! Op woensdag 6 mei vertrekken we, en als het mee zit op zaterdag 9 mei op de top. Niet idereen gaat voor de top. De Zweedse stelletjes zijn eigenlijk niet boven C1 gekomen. De vrouwen gaan waarschijnlijk niet opnieuw omhoog. De afvalrace gaat verder.

4 mei is een prachtige dag om grappen te maken over onze Duitse medeklimmer Ralf. Zijn reactie (verbazing) bewijst maar weer dat Duitsers geen humor hebben -:)

 

Bericht vanuit het basiskamp