Klaar voor de laatste acclimatisatieronde

Na onze terugkomst uit C2 zijn de vier dagen rust voorbij gevlogen. Ik merk dat het leven in de eerste versnelling (de expeditiemodus) mij steeds makkelijker afgaat. Ik probeer gezond te blijven.  Denk af en toe een paar uur vooruit, maar meestal een kwartier. Na het normale ontbijt volgt een serie van vitaminepillen, eiwitpreparaten, carbs, visolie, knoflook, magnesium, ijzer, kalk etc etc.
Het lukt mij om mij te focussen op dat waar ik voor gekomen ben, het beklimmen van de Everest. Van tijd tot voel ik dat ik echt bij de happy few hoor. Mijn sponsorlogo’s  doen bij menig medeklimmer het water in de mond lopen.

Ik ben gewend geraakt aan het geluid van de bergen om mij heen. Voor mij vallen van de Lindgren en Pumori Steenlawines. Van de Nuptse valt ijs. Onder mij gromt en kraakt de gletsjer. Op hoogte ga je levendig dromen, Ik heb al twee keer gedroomd dat de gletsjer zich onder mij opent en dat ik met tent en al in de gletsjer verdwijn.
In de nacht bevriest alles wat vloeibaar is in mijn tent. Batterijen lopen leeg door de kou en neem ik daardoor mee in de slaapzak. Toch is het luxe, ik heb mijn eigen tent waar ik mij helemaal in mijn eigen wereld kan keren.

Kortgeleden heeft onze Liaision officer ons kamp bezocht. De LO is aangesteld door de lokale regering en moet er o.a. op toezien of wij alle regeltjes wel volgen.  Dat doen we niet, en dus maken we een plan om zo snel mogelijk van ze af te komen. Het plan is om ze een hoogteziekte aan te praten als ze een beetje hoofdpijn hebben. Vooral heel snel afdalen! Het blijkt niet nodig, de LO is een stads jongen uit Kathmandu. Samen met Arnold is hij er snel uit, een foto als bewijs dat hij echt geweest is. Arnold schrijft na afloop een aanbevelingsbrief en alles is geregeld.

Om te kunnen doen wat ik moet ik moet doen, moet ik mij op een bepaalde manier afsluiten van alles wat thuis gebeurt. Dat heb ik nodig om echt het maximale te geven, en dat zal nodig zijn. Ik ben er klaar voor en kijk er naar uit. Bij een beklimming van de Everest horen risico’s. Dat is geen doel op zich. Wel werkt het als een soort peper en zout, het geeft smaak. Het maakt voor mij dat ik een intens gevoel heb van in leven zijn, ik beweeg mij op de toppen van verschillende emoties door expeditie heen.

Voor landgenote Marlies eindigt de expeditie helaas. Eerder heeft zij op de Cho Oyu bevriezingen opgelopen, waardoor ze er nu extra vatbaar voor is. Zonder dat ze erg aan de kou is blootgesteld loopt ze een flinke bevriezing op aan haar vinger. De arts kan maar een conclusie trekken, de expeditie afbreken om erger te voorkomen. Sneu en onbevredigend om je droom zo te eindigen.

Koninginnenacht ga ik voor vijf dagen de Everest op ter acclimatisatie, waarbij we uiteindelijk tot in C3 slapen. Daarna is de acclimatisatie compleet. Na een rustdag of zes wordt het loeren op een periode van mooi weer voor onze topaanval. Als het weer goed is, moeten we snel en resoluut toeslaan. Ik steek nog een stokje wierook aan op het Puja altaar om de berggoden goed te stemmen!

Bedankt voor de reacties in mijn gastenboek en de smsen op de satelliettelefoon. Ik put er kracht uit!