De Moedergodin

De moedergodin Voor een toppoging aan de orde is moet nog een lange acclimatisatieronde gemaakt worden. Doel is om een nacht in C3 op 7150 mtr te overnachten. En dat is gelukt!

 De tour begon met beklimming van BC naar C2. C1 slaan we dus over. Aangekomen in C1 voel ik mij nog best goed. Om in C2 te komen moet een lange wandeling gemaakt worden door de Western Cwm. C2 zie je al snel liggen, maar het is nog drie uur klimmen voordat je er aankomt. De CWM laat zich van zijn beruchte kant zien. Het is intens heet. In het keteldal kan de warmte nauwelijks weg. Ik smeer mij vaak in, maar verbrand uiteindelijk aan de binnenkant van mijn neus door de intense straling en reflectie. Door mijn buikloop ben ik de vorige ronde niet in C2 geweest. Bovendien heb ik geen persoonlijke sherpa, waardoor je je persoonlijke uitrusting zelf omhoog moet dragen, wat resulteert in een zware rugzak. C2 krijgt steeds meer van een fata morgana, het komt maar niet dichterbij. Het is niet voor niets de hoogste berg van de wereld. De dimensies zijn enorm. Uiteindelijk kom ik kotsend van inspanning boven in C2, dat op de morene naast de gletsjer ligt. Gelukkig volgt hierna een rustdag.

 Vlak voordat ik naar bed ga staan de Everest en Lhotse in een super zonsondergang. Wat een decor, ik kan mij goed voorstellen waarom de locals de Everest Sagarmatha noemen, de moedergodin van de aarde. Na de rustdag lopen we naar het begin van de Lhotsewand. Een afstandje van niets, maar de ijle lucht maakt het zo zwaar. Ik maak nauwelijks hoogtemeters. Het hoort er allemaal bij. Ik loop sneller dan de gidstijd, maar het is echt voetje voor voetje en dan weer uithijgen. Dat is nu eenmaal klimmen in de Himalaya, maar gevoelsmatig denk ik van zo langzaam kan toch niet de bedoeling zijn.. De volgende dag rust ik uit.

Enkele van onze sherpa’s zijn bezig met het bevoorraden van C3 met zuurstofflessen. De Lhotsewand is normaal gesproken niet echt steenslag gevaarlijk. Dit jaar is het erg droog, waardoor het gevaarlijk is geworden. Er wordt al gesproken over een alternatieve klimroute en prompt wordt onze sherpa Lakpha in zijn gezicht geraakt door een steen. Hij breekt zijn kaak en mist een paar tanden. Van C2 (!) wordt hij per helikopter geëvacueerd. De route wordt nu gelukkig omgelegd, wat voor een dag vertraging zorgt. Hoger op de berg waait de jetstream onverminderd voort. Het klink alsof er continue een vrachttrein voorbij komt. Het is de hoogte waarop jumbojets vliegen. Slecht een aantal dagen per jaar valt de straalwind weg, vaak kort voordat de moesson binnenvalt. In die periode hopen alle kimmers de top te bereiken. Nu is het nog te vroeg in het seizoen. Ik voel mij goed, maar heb alleen last van een hoogtehoest. Door de droge lucht en kou raken je longen geïrriteerd, waardoor je gaat hoesten. Dat wordt alsmaar erger, mijn ribbenkast kraakt als ik hoest. Er zijn klimmers die zichzelf gekneusde /gescheurde ribben hoesten. Zover is het bij mij niet, maar ik kijk wel uit naar de rustperiode voor de toppoging, waarbij we beneden het BC afdalen om te herstellen.

 Na een rustdag beginnen wij dan ook aan onze tocht naar C3. Hij loopt nu niet recht omhoog door de Lhotsewand, maar diagonaal van rechts naar links. Zie ook de beginfoto op mijn website. Een stuk veiliger, maar ook een stuk langer. Het eerste stuk is vlak, tot we bij de Lhotsewand komen. Ondertussen word ik weer gegrild in de CWM. Ik schep sneeuw in mijn pet om een beetje af te koelen. Vlak voor het begin van de touwen betrekt het. Heel even is het lekker, maar het is een omgeving van extremen. Ik trek snel al mijn dons aan voor het begint te sneeuwen en er een white out volgt. Dankzij de vaste touwen is de route te vinden, anders zou het knap lastig worden. Na het begin van de vaste touwen kom ik een klimmer tegen die zich niet zekert en die zo’n beetje naar beneden rent. Wat een idioot denk ik nog. Het blijkt Uli Steck te zijn, een van de beste klimmers van deze tijd die bekend is door allerlei verbijsterende snelheidsrecords. De vaste touwen lijken geen einde te kennen. Iedereen heeft het enorm zwaar. Na het beklimmen van een ijsmuurtje lig ik seconden lang als een vis op het droge naar adem te happen. Het weer wordt alleen maar slechter. Eindelijk komt C3 in zicht, maar voor we er zijn verstrijkt er zomaar een uur. Tijd lijkt niet te bestaan soms. C3 ligt midden in de Lhotsewand en is niet echt een aangename campeerplek. Met keihard werken hebben de sherpa’s een plateautje in de wand gehakt. Vaak in hard blauw ijs. Niet een plek om ongezekerd rond te lopen. Uitgeput duik ik een tent in. Ik voel mij op 7150 mtr licht in mijn hoofd. Stilzitten kan echter niet, er moet sneeuw/ijs gehakt worden om gehydrateerd te blijven. In de nacht betrekt het weer, het gaat waaien en valt er 30 cm sneeuw. Ik heb flashbacks aan een vijfdaagse storm op de Cho Oyu waarbij we geen kant meer op konden. In de ochtend wachten we een verbetering van het weer om zo snel mogelijk naar beneden te komen. Die komt er niet echt, maar toch gaan we. Onze afdaling heeft iets van een vlucht, door de wind is het zo koud dat ik in een mum van tijd geen gevoel meer in mijn vingers heb. Gelukkig verliezen we snel hoogte en is het weer lager wat beter. Langzaam gaat het bloed weer stromen. Terugkomen in C2 is nu luxe. Er is een eettent waarbij we op de grond zitten. Er wordt gekookt, zij het heel basic. En het is minder koud! Ik ben blij dat we ochtend daarna om 5.00 uur naar het BC vertrekken.

 Ik heb nog steeds een gezonde angst voor de ijsval. Die verdwijnt vaak als ik in de ijsval aan het klimmen ben. Wat een waanzinnige wereld is dit toch. Tientallen hoge meters ijsmuren liggen tegen elkaar als een reuze domino. Ik wed met Arnold om een biertje dat ze nog deze expeditie vallen. Door het bewegen van de gletsjer overbrugt een ladder bijna de gletsjerspleet niet meer. Een einde hangt daardoor los boven diepe donkere spleet. Al het gewicht op de linkerkant van de ladder houden maar. Arnold en ik giechelen zenuwachtig als we ladder veilig hebben overgestoken. Er valt een last van mijn schouders als we weer veilig door de ijsval zijn. Vier van de zes keer zijn we er al veilig doorheen gekomen. Terugkomen in BC voelt nu als een paleis. Ik neem een geïmproviseerde douche en laat de viezigheid van zes dagen van mij afspoelen. Er zijn stoelen en een satelliettelefoon. In het BC zet iemand in de eettent muziek op vanaf de laptop. De opluchting is bij iedereen voelbaar, mooi moment. De rest van de expeditie is overzichtelijk. We gaan afdalen naar een lager gelegen dorp om daar echt bij te komen. Om even iets anders te zien dan rots en ijs. Om bij te eten en iets anders te drinken dan water of thee. 11 mei moeten we terug in BC zijn. We mikken nu op 16 mei als topdatum, uiteraard afhankelijk van het weer. Terugkijkend op deze ronde ben ik tevreden. Fysiek gaat het prima,maar loodzwaar is het. Hoe moet het zijn om achter elkaar vanuit Bc naar de top te gaan? Toch, het zit erin, nog even gezond blijven en dat wat geluk met het weer. Door de conditietrainingen van Frank Heldoorn merk ik dat ik relatief snel herstel. Wat zou het enorm gaaf zijn als het lukt!